ตอนที่ 4 ไข่ก็ไม่ใช่ไข่ธรรมดา ข้าวก็ไม่ใช่ข้าวธรรมดา
เซียวเสี่ยวหลงรู้สึกตื่นเต้นมาก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนสาวงามที่ล่อลวงอยากจะให้คนอื่นกัดเขา
แม้กระทั่งบู่ฟงยังคิดว่าเขามีสเน่ เขาคิดว่า “โอ้พระเจ้า ทำไมข้าถึงมีความคิดเช่นนี้?”
บู่ฟงส่ายหัวอย่างรุนแรงเพื่อกำจัดความคิดที่น่ากลัว เขาคิดว่า “เขาเป็นผู้ชายหน้าหวานไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย”
“ตั้งมั่นเข้าไว้อย่าไปหวั่นไหวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า”
บู่ฟงกำลังนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้ ขณะที่เขามองเซียวเสี่ยวหลงที่กำลังตื่นเต้นและมีเสน่ห์อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่สนใจ
“บอกข้ามาเถอะ! นี่มันไม่ใช่ข้าวผัดไข่ธรรมดา ข้ารู้สึกได้ว่ามีพลังงานที่แท้จริงอยู่ในร่างกายของข้า ข้าใกล้จะเลื่อนระดับแล้ว” ริมฝีปาหของเซียวเสี่ยวหลงกำลังสั่นดวงตาของเขาเปล่งประกาย
เขาเป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองหลวงเป็นลูกชายของแม่ทัพใหญ่ เซียวเสี่ยวหลงมีความสามารถทางด้านกวีและการต่อสู้ เขามีระดับการฝึกฝนในระดับจุดสูงสุดของนักรบขั้นที่สอง เขาแข็งแกร่งมากในบรรดาลูกขุนนางที่อยู่ในเมืองหลวง
หลังจากที่เซียวเสี่ยวหลงกินข้าวผัดไข่เขารู้สึกได้ว่าพลังงานในร่างของเขาพวยพุ่งขึ้นมาอย่างก้าวกระโดด เป็นเวลากว่าเดือนแล้วที่มันหยุดนิ่ง แต่ตอนนี้มันกำลังเพิ่มขึ้นเป็นสัญญาณว่าระดับการฝึกฝนของเขากำลังจะก้าวขึ้นไปสู่ระดับนักรบขั้นที่สาม
ผู้ฝึกฝนนั้นความแข็งแกร่งสำคัญที่สุด หากข้าวผักไข่จานนี้สามารถช่วยให้เขาก้าวหน้าได้มันน่าจะเทียบได้กับยาทิพย์…
ไม่มันมีค่ามากกว่านั้นเพราะยาทิพย์ไม่มีรสชาติ แต่ข้าวผัดที่บู่ฟงทำเป็นอาหารรสโอชา
มันทั้งอร่อยและมีประโยชน์ในการเลื่อนระดับ นี่เป็นข่าวดีของผู้ฝึกฝน
เพียงหนึ่งผลึกราคาของมันถูกไป
“ขอโทษด้วยข้าตื่นเต้นเกินไป แต่ข้าอยากรู้ส่วนผสมของข้าวผัดไข่ของเจ้า หากข้าเดาไม่ผิดไข่ที่ใช้ไม่น่าจะใช่ไข่ธรรมดาจากรสชาติและสัมผัสของมันน่าจะเป็นไข่ของสัตว์ร้ายระดับสาม นกพิราบสายฟ้า”
เซียวเสี่ยวหลงมีพื้นหลังที่ทรงเกียรติและยังเป็นคนที่มีระเบียบวินัยสูงมาก เขารีบทำท่าทางสงบนิ่งเมื่อพูดกับบู่ฟง
บู่ฟงกำลังงง เขาไม่เคยอยากรู้เรื่องของส่วนผสมมาก่อน และคิดอยู่เสมอว่ามันเป็นเพียงแค่ไข่ไก่ธรรมดา
“ระบบเป็นเป็นไข่ไก่ของนกพิราบจริงๆอย่างที่ชายหน้าหวานคนนี้พูดไหม?” บู่ฟงถามระบบ
ระบบนิ่งไปสักพักก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“สูตรของข้าวผัดไข่ทั่วไป: ไข่เป็นไข่ใบแรกของสัตว์ร้ายระดับสามนกพิราบสายฟ้า หลังจากที่มันมีไข่มันจะมีพลังวิญญาณอยู่จำนวนมาก ผู้ที่กินมันจะเพิ่มระดับการฝึกฝนและมีโอกาสสูงที่จะช่วยเพิ่มให้ผู้ฝึกฝนผ่านคอขวดของระดับของตนได้ ข้าวคือข้าวไข่มุกจากทางภาคใต้ในดินแดนที่ว่างเปล่าของอาณาจักรสายลมแห่งแสง มันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังวิญญาณและสามารถเก็บเกี่ยวได้เพียงปีละครั้งเท่านั้น มันเป็นประโยชน์ต่อผู้ฝึกฝนตอนนี้มันเป็นเครื่องบรรณาการของราชวงศ์อาณาจักรสายลมแห่งแสง น้ำมันที่ได้เป็นน้ำมันที่ได้มาจากหมูป่าฉางซาน มันไม่เลี่ยนจนเกินไป เกลือที่ใช้คือคือเกลือทะเลจากภาคใต้ในดินแดนที่ว่างเปล่า”
บู่ฟงไม่มีความรู้สึกใดๆหลังจากที่ได้ฟังคำแนะนำของระบบ แต่เขารู้สึกเหมือนถูกธนูที่มองไม่เห็นเจาะเข้าไปที่หน้าของเขา เขาคิดว่า “มันเจ็บอย่างจัง”
“ระบบเราสามารถปรับราคาของข้าวผัดไข่ได้ไหม? ฉันรู้สึกว่าพวกเราขาดทุนจากการขายไปเพียงแค่ผลึกเดียวทำไมเราไม่ขึ้นราคาเป็นสิบผลึกกันละ?”
“สูตรของข้าวผัดไข่ทั่วไป: ไข่เป็นไข่ใบแรกของสัตว์ร้ายระดับสามนกพิราบสายฟ้า หลังจากที่มันมีไข่มันจะมีพลังวิญญาณอยู่จำนวนมาก ผู้ที่กินมันจะเพิ่มระดับการฝึกฝนและมีโอกาสสูงที่จะช่วยเพิ่มให้ผู้ฝึกฝนผ่านคอขวดของระดับของตนได้ ข้าวคือข้าวไข่มุกจากทางภาคใต้ในดินแดนที่ว่างเปล่าของอาณาจักรสายลมแห่งแสง มันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังวิญญาณและสามารถเก็บเกี่ยวได้เพียงปีละครั้งเท่านั้น มันเป็นประโยชน์ต่อผู้ฝึกฝนตอนนี้มันเป็นเครื่องบรรณาการของราชวงศ์อาณาจักรสายลมแห่งแสง น้ำมันที่ได้เป็นน้ำมันที่ได้มาจากหมูป่าฉางซาน มันไม่เลี่ยนจนเกินไป เกลือที่ใช้คือคือเกลือทะเลจากภาคใต้ในดินแดนที่ว่างเปล่า”
บู่ฟงไม่มีความรู้สึกใดๆหลังจากที่ได้ฟังคำแนะนำของระบบ แต่เขารู้สึกเหมือนถูกธนูที่มองไม่เห็นเจาะเข้าไปที่หน้าของเขา เขาคิดว่า “มันเจ็บอย่างจัง”
“ระบบเราสามารถปรับราคาของข้าวผัดไข่ได้ไหม? ฉันรู้สึกว่าพวกเราขาดทุนจากการขายไปเพียงแค่ผลึกเดียวทำไมเราไม่ขึ้นราคาเป็นสิบผลึกกันละ?”
“ราคาที่กำหนดสมเหตุสมผลและเป็นธรรม ราคาขึ้นอยู่กับส่วนผสม ปัจจุบันอันดับของโฮสต่ำเกินไป ไม่สามารถปรับเปลี่ยนราคาได้”
บู่ฟงกัดฟันของเขาด้วยความผิดหวัง
ไข่นั้นมาจากสัตว์ร้ายระดับสาม ข้าวที่เป็นเครื่องบรรณาการ น้ำมันทำมาจากสัตว์ร้ายระดับที่สอง สุดท้ายเกลือแม้มันดูธรรมดาแต่ว่ามันก็พิเศษเช่นกัน
“ข้ากำลังขาดทุนจากการขายข้าวผัดชามนี้เพียงแต่ราคาคริสตัลเดียวเท่านั้น
โชคดีที่าส่วนผสมทั้งหมดมาจากระบบ ไม่อย่างนั้นข้าคงต้องร้องไห้ให้กับตัวเองในคืนนี้แน่ๆ”
“เจ้าของร้านข้าคาดเดาไว้ถูกไหมไข่เป็นไข่ของนกพิราบสายฟ้า ข้ารู้สึกเสียวซ่านเมื่อมันเข้าปากของข้าข้าก็รู้แน่นอนว่ามันเป็นไข่ของนกพิราบสายฟ้า ไม่ผิดแน่” เสี่ยวเซียวเหยากำลังรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง
บู่ฟงกำลังอารมณ์ไม่ดี เมื่อมองเซียวเสี่ยวหลงที่อยู่ในสภาพตื่นเต้น เขาก็พูดว่า
“ไข่เป็นไข่ใบแรกของสัตว์ร้ายระดับสามนกพิราบสายฟ้า หลังจากที่มันมีไข่มันจะมีพลังวิญญาณอยู่จำนวนมาก ผู้ที่กินมันจะเพิ่มระดับการฝึกฝนและมีโอกาสสูงที่จะช่วยเพิ่มให้ผู้ฝึกฝนผ่านคอขวดของระดับของตนได้ ข้าวคือข้าวไข่มุกจากทางภาคใต้ในดินแดนที่ว่างเปล่าของอาณาจักรสายลมแห่งแสง….”
บู่ฟงพูดย้ำในสิ่งที่ระบบเตือนตั้งแต่ต้นจนจบให้เซียวเสี่ยวหลงฟัง
เซียวเสี่ยวหลงตกตะลึงดวงตาของเขาเบิกตากว้าง เขาคิด “พระเจ้าดีแล้ว ข้าคิดว่าข้าวผัดนี้คงมีความลับอยู่มากมาย แม้แต่ไข่ก็ไม่ใช่ไข่ธรรมดา ข้าวก็ไม่ใช่ข้าวธรรมดาเหมือนอย่างที่ข้าคิดแม้แต่น้ำมัน มันก็เป็นของพิเศษ”
และแม้แต่เกลือ…เซียวเสี่ยวหลงรู้สึกว่าเขาได้กลืนชามที่เต็มไปด้วยทอง
“เจ้าคิดว่าข้าวผัดนี่ไม่คุ้มค่ากับผลึกหนึ่ง?”บู่ฟงพูดออกมาอย่างไม่ปราณี
“ไม่ ไม่อย่างนั่นท่านเจ้าของร้าน ข้าอยากจะสั่งข้าวผัดไข่อีกชาม” เซียวเสี่ยวหลงส่ายหัวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม การกินข้าวผัดไข่สามารถเพิ่มระดับการฝึกฝนได้ แม้ราคามันจะเป็นห้าผลึกเซียวเสี่ยวหลงก็ยังคิดว่ามันเป็นราคาที่คุ้มค่า
“ข้าขอโทษด้วยร้านของเรามีกฏที่ลูกค้าสามารถสั่งได้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” บู่ฟงพูดด้วยท่าทางหยิ่งๆขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
เซียวเสียวหลงกำลังงง เขาเอื้อมมือเข้าไปในหน้าอกหยิบเอาห่อผ้าลายดอกโบตั๋นที่ถูกปักออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเสี่ยวหลงมีดุ้นยืนออกมาและไม่มีหน้าอกบู่ฟงคงคิดว่าเขาเป็นหญิงสาวที่ปลอมตัวมา
“เจ้าของร้านข้ามีผลึกแบบนี้อยู่ห้าชิ้น ข้าขอแบบนี้อีกชาม”เซียวเสี่ยวหลงวางผลึกที่ส่องประกายบนโต๊ะอ้อนวอนบู่ฟงด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร
บู่ฟงทำเป็นไม่สนใจที่เซียวเสี่ยวหลงพูด และเลือกเก็บผลึกที่คุณภาพดีที่สุดเข้าไป เขาพูดออกมาโดยไม่แสดงท่าทางใดๆว่า “หากลูกค้าชายแต่งตัวเข้ามาเป็นผู้หญิงเจ้าของร้านจะต้องเพิ่มเป็นบัญชีดำและจะไม่ทำอาหารให้อีกเลย”
เซียวเสี่ยวหลงรู้ว่าเขาไม่สามารถกินข้าวผัดไข่จานที่สองในวันนั้นได้ เขาลุกยืนขึ้นแล้วจากไป
เซียวเสี่ยวหลงกำลังเดินผ่านประตูทางเข้า เขาอยู่สักพัก เขาเหลือบไปมองชามข้าวที่ว่างเปล่าต่อหน้าสุนัขใหญ่สีดำ เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีลูกศรที่มองไม่เห็นเจาะทะลุเข้าหน้าอกของเขา
“ข้าวผัดที่ล้ำค่านี่เป็นอาหารสุนัข มันน่าเสียของจริงๆ หืม”
สุนัขสีดำตัวใหญ่หลังจากที่มันกินอาหารเสร็จมันเลียกรงเล็บของมันที่อยู่บนพื้น เมื่อเซียวเสี่ยวหลงเดินผ่านไป มันก็มองหน้าที่ที่อยู่ไกลนัก
เซียวเสี่ยวหลงทำตัวเสมือนคนตาบอดและจากร้านเล็กๆไป แล้วปลีกตัวจากไป
หลังจากที่บู่ฟงลุกขึ้นยืนแล้วเก็บจานที่อยู่ตรงหน้าเจ้าดำน้อย เขาก็ปิดประตูทางเข้า กิจการในวันนี้เขาหมดลงไปแล้ว
บู่ฟงวางจานในเครื่องล้างจานที่ถูกเตรียมไว้โดยระบบ เมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้วเขาก็กลับเข้าไปข้างในห้องของเขา
“โฮสต์ของแสดงความยินดีด้วยเสร็จสิ้นภารกิจแรกของระบบของท่าน และท่านจะได้รับรางวัลกับการที่ได้มีลูกค้ารายแรกและก้าวเข้าสู่เส้นทางการเป็นแห่งแห่งการทำอาหาร”
บู่ฟงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างตื่นเต้นในห้องของเขา เสียงของระบบดังออกมาในใจของเขา
“ฮะฮะ สุดท้ายจะเป็นรางวัลชนิดไหนกันนี่ทำให้ฉันตื่นเต้นจริงๆ”
ดวงตาของบู่ฟงส่องแสงเขาเอามือลูบหน้าด้วยความตื่นเต้น ความเงียบเยือกเย็นที่เขาแสดงออกมาภายนอกหายไปหมด
