6

Ep.6

เขาลองสะบัดสองสามครั้ง และพบว่าสัมผัสของใบมีดกระดูกให้ความรู้สึกไม่ต่างจากการควบคุมแขนขา มุมปากของฉู่เซวียนอดยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้

แล้วอีกอย่าง หลังจากทดลองอยู่ครั้งหลาย ฉู่เซวียนยังพบว่า ใบมีดกระดูกถูกซ่อนไว้ในแขน ขา พวกมันสามารถงอกออกมาหรือหดกลับเข้าไปในร่างกายได้ตามความนึกคิดของเขา 

เรื่องนี้ทำให้ ฉู่เซวียนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก เพราะท้ายที่สุดแล้ว ลึกๆเขายังรู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์ ดังนั้นมันคงจะดีกว่าหากตัวเองอยู่ในสภาพเหมือนคนธรรมดาทั่วไป

หลังจากเดินมาถึงประตูทางออกโรงพยาบาล สิ่งแรกที่เขาเห็นคือฝูงซอมบี้จำนวนมากที่กำลังเดินเตร่ไปมาอยู่รอบๆ และตึกที่ไกลออกไป มีควันดำลอยคละคลุ้ง

ฉู่เซวียนถึงค่อยกระจ่างแก่ใจ ว่าคำว่าวันสิ้นโลกหมายความอย่างไร

ในขณะที่ฉู่เซวียนกำลังนึกหาวิธีหลบหนีจากฝูงซอมบี้ จู่ๆเสียงของระบบก็ดังขึ้น

“เจ้าของไม่ต้องกังวล ตามปกติแล้ว ซอมบี้จะไม่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตี ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าของยังเป็นซอมบี้เลเวล 2 ถือว่ามีอำนาจเหนือกว่า ดังนั้นสามารถข่มซอมบี้เลเวล 1 ได้”

คล้ายตระหนักได้ถึงความคิดของฉู่เซวียน เสียงของระบบดังขึ้นในหัวเขาเป็นเวลาพอเหมาะพอเจาะ

“อย่างงั้นหรอ” ได้ยินคำเหล่านี้ ดวงตาของฉู่เซวียนเป็นประกาย เขาพยักหน้าด้วยความพอใจ แต่เมื่อฉุกคิดอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา เขาก็อดถามไม่ได้ “ว่าแต่ทำไมซอมบี้ในตอนนั้นถึงโจมตีฉันที่พึ่งตื่นขึ้นกันล่ะ?”

“ในขณะนั้นระบบกำลังผสานรวมกับเจ้าของ สถานะซอมบี้ของเจ้าของจึงถูกระงับไว้ชั่วคราว ”

ฉู่เซวียนพยักหน้า ความสงสัยในใจเขาที่รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องในที่สุดก็สลายไป

หลังจากลังเลเล็กน้อย สุดท้ายฉู่เซวียนก็รวบรวมความกล้าของเขา ค่อยๆเดินเข้าไปในฝูงซอมบี้

ซอมบี้นับไม่ถ้วนกำลังเดินเตร่กลางถนน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งของพวกมัน บวกกับกลิ่นเหม็นจากร่างเน่าเปื่อยทำให้ฉู่เซวียนอดขมวดคิ้วไม่ได้  

คำพูดของระบบถูกต้อง ซอมบี้น่าสยดสยองรอบๆไม่มีท่าทีที่จะโจมตีฉู่เซวียนเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ พวกมันจะถอยหลังให้โดยสัญชาตญาณ 

อย่างไรก็ตาม เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดกรณีเข้าใจผิดแก่มนุษย์ที่อาจยังรอดชีวิต ฉู่เซวียนจึงตัดสินใจไม่เดินปะปนอยู่ท่ามกลางฝูงซอมบี้บนท้องถนน  

ในที่สุด หลังจากพยายามฝ่าดงซอมบี้อยู่นาน ฉู่เซวียนก็พบร้านขายเสื้อผ้า เขาทิ้งชุดผู้ป่วยเปื้อนเลือด แล้วเปลี่ยนมาสวมเสื้อที่สะอาดสะอ้านแทน

ฉู่เซวียนในเวลานี้อยู่ในชุดลำลองสีดำ มองยังไงก็เหมือนคนออกมาวิ่งจ๊อกกิ้ง

เดิมที ฉู่เซวียนต้องการหาอาหาร  แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นไปตามที่เขาหวังไว้ ถึงอย่างไรเวลามันก็ผ่านมานานมากแล้วนับแต่การระบาดวันสิ้นโลก อาหารที่หาได้ง่ายในเมืองคงถูกผู้รอดชีวิตกวาดไปตั้งนานแล้ว

“เฉินเฟิง นายแน่ใจนะว่าเกิดเรื่องผิดปกติขึ้นในเมือง ที่ว่ามีซอมบี้จำนวนมากไปรวมตัวกันใจกลางเมืองนี่เรื่องจริงหรอ?”

บนท้องถนน บทสนทนาแผ่วเบาดังขึ้น เสียงนี้ทำให้ดวงตาของ ฉู่เซวียนเปล่งประกายขึ้นทันที  

“ชู่ว์ เบาเสียงนายลงหน่อย ถ้าพวกซอมบี้ได้ยินจะทำยังไง?” ชายอีกคนลดเสียงลง ตำหนิเขา

“แล้วอีกอย่าง เรื่องนี้มันสำคัญกับพวกเราตรงไหน? ภารกิจของเราคือนำอาหารกลับไปที่ฐาน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”

“เฮ้ เฮ้ แล้วฉันจะกังวลซักนิดไม่ได้เลยหรอ?” ชายอีกคนตอบ แล้วก็บ่นต่อ “สถานที่บ้าๆนั่น นอกจากซอมบี้ก็คงไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้ว ฉันขอรีบกลับไปมองสิ่งสวยๆงามๆในฐานดีกว่า!”