Ep.501
หยางฮ่าวและสหายเสมือนดั่งสัตว์ร้ายสามตัว กระโจนเข้าไปข้างหน้า และจับชุยมู่ตรึงลงกับพื้น
คนหนึ่งควักลูกตา คนหนึ่งป่นกระดูกขา อีกคนจับหักแขน แบ่งงานกันชัดเจน ลงมืออย่างไร้ปราณี
ชุยมู่กรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก สภาพเขาตอนนี้เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
พวกเขาทรมานจนชุยมู่ลมหายใจรวยริน ถึงจะยอมหยุดมือ
ในเวลานี้ ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ก่อนกระทืบหัวชุยมู่ดังโผล๊ะ! จบชีวิตอันเลวร้ายของอีกฝ่าย
สังหารชุยมู่ ซูเฉินค่อยหันกลับมาซัดหมัดเดียวใส่หุ่นเชิดเลเวล 6
โครงกระดูกเขียวเป็นหุ่นเชิดเลเวล 6 บนตัวมันจึงมีหินพลังงานหลายก้อนติดตั้งเอาไว้
ซูเฉินหยิบหินพลังงานเลเวล 6 เหล่านั้นขึ้นมาในมือด้วยความสุข ขณะที่เขากำลังจะจากไป รถฐานทัพ 4-5 คันก็วิ่งมาจากทิศทางเมืองอิงเซิ่งอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตามาหยุดต่อหน้าซูเฉินและคนอื่นๆ
ไม่นาน ผู้คนนับสิบก็ลงมาจากรถฐานทัพ
เมื่อพวกเขาเห็นศพชุยมู่บนพื้นดิน สีหน้าของแต่ละคนดูน่าเกลียดยิ่ง
หนึ่งในนั้นที่มีดวงตาเล็กเหมือนก้อนกรวด เป็นชายชราที่แผ่นหลังโค้งงอ กวาดสายตามองซูเฉินและคนอื่นๆอย่างรวดเร็ว “เป็นพวกแกที่ฆ่าเขา?”
ซูเฉินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทั้งๆที่เขาเป็นคนสังหารพวกต่างเผ่า นี่เท่ากับเป็นการช่วยมนุษย์ในเขตนี้ แล้วเหตุใดชายชราหลังงอผู้นี้ถึงแสดงท่าทีเกลียดชังอย่างลึกล้ำต่อเขา?
ราวกับว่าที่เพิ่งสังหารไป ไม่ใช่พวกต่างเผ่า แต่เป็นลูกชายแท้ๆของเขา
“ฉันฆ่ามันเอง มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
แม้ยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ในเมื่อถามมา เขาก็ตอบกลับ
“ปัญหาใหญ่เลยล่ะ! แกรู้ไหมว่าสถานะของเขาคืออะไร? แกมีสิทธิอะไรไปฆ่าเขา?”
ชายชราหลังงอแสดงท่าทีราวกับจะกินคน จ้องเขม็งซูเฉินด้วยสายตาอันตราย กัดฟันแน่นร้องคำรามออกมา
“แต่พวกเราก็ฆ่ามันไปแล้วอยู่ดี สรุปมาเลยว่าคุณต้องการอะไร?” ซูเฉินถูจมูกเขา กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
ชายชราหลังงอสีหน้าเย็นชา แค่นเสียงว่า “ในเมื่อแกก่อเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ แน่นอนว่าฉันจำเป็นต้องจับแกกลับไป เพื่อชดใช้ให้แก่เผ่าหนามหยก!”
สิ้นเสียง เขาโบกมือ ลูกน้องที่อยู่ข้าหลังทั้งหมดกระโจนเข้าหาซูเฉินทันที
เห็นแบบนี้ ดวงตาของซูเฉินสาดประกายเย็นชา พลังจิตลุกฮือในพริบตา
ได้ยินเพียงเสียง โผล๊ะ โผล๊ะ โผล๊ะ เห็นแค่เพียงหัวมนุษย์ที่กระโจนเข้ามา ระเบิดสมองกระจายทีละคน ทีละคน
ชั่วพริบตาเดียว นอกเหนือจากชายชราหลังงอแล้ว ลูกน้องทั้งหมดของเขากลายเป็นศพหัวขาด
“เกิดอะไรขึ้น … ”
มองไปยังฉากอันน่าสยดสยองตรงหน้า ดวงตาของชายชราหลังงอเบิกกว้าง ในสมองเขาคล้ายมีเต็มไปด้วยเสียงหึ่ง หึ่ง ทั้งคนทั้งร่างแข็งเป็นหิน
ปรากฏว่าชายหนุ่มเบื้องหน้าที่แท้เป็นปรมาจารย์พลังจิตที่ทรงพลัง !
เมื่อย้อนนึกไปว่าตนเองข่มขู่ว่าจะจับผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ หัวใจเขากลายเป็นด้านชา
“เอาไง? ยังอยากจะจับฉันอีกไหม?”
ซูเฉินหรี่ตาลง จับจ้องชายชราหลังงอ กล่าวหยอกเย้า
ชายชราหลังงอได้สติ กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ก่อนรีบคุกเขาลงกับพื้น กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ผู้อาวุโส ฉันผิดไปแล้ว เป็นตาสุนัขของฉันเองที่มองไม่เห็นภูเขาไท่ซาน!”
ดวงตาของซูเฉินเย็นชา กล่าวเสียงขรึมว่า “ฉันสงสัยอยู่นิดหน่อย ทั้งๆที่ฉันฆ่าพวกต่างเผ่าไป แล้วทำไมพวกแกถึงยังช่วยพวกต่างเผ่าจับพวกเรา?”
ภายใต้การจับจ้องของซูเฉิน ชายชราหลังงอรีบอธิบายโดยไม่ปิดบังว่า “เพราะชุยมู่ไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นลูกชายของชุยห่าวแห่งเผ่าหนามหยก ความตายของเขาส่งผลกระทบมากเกินไป หากเราไม่มีคำอธิบายที่ดีให้ เมืองอิงเซิ่งของพวกเราจะต้องถูกใช้เป็นที่ระบายความแค้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“ฮี่ ฮี่ … ”
ซูเฉินแสยะยิ้ม กล่าวเยาะเย้ยว่า “เพื่อเอาใจพวกต่างเผ่า ใครจะไปคิด ว่าแกกลับยอมจับสหายร่วมเผ่าพันธุ์ไปแลกเปลี่ยน ช่างเป็นขยะในหมู่มวลมนุษย์จริงๆ ทำตัวราวกับสัตว์เดรัจฉาน!”
ชายชราหลังงอก้มศีรษะลง พูดไม่ออก ตลอดหลายปีมานี้ เพื่อเอาใจเผ่าหนามหยก เขาได้ทรยศต่อสหายร่วมเผ่าพันธุ์นับร้อยนับพันคน
สำหรับการล่าของชุยมู่ แม้ว่าพวกชายชราจะไม่ใช่ขุมกำลังย่อยของเผ่าหนามหยกก็ตามที แต่ในเงามืดกลับเป็นสุนัขเดินตามเผ่าหนามหยกอยู่ต้อยๆ คอยให้การสนับสนุนพวกมันอย่างเต็มที่
ยังไงก็ตาม ในโลกนี้ผู้เข้มแข็งกลืนกินผู้อ่อนแอ เพื่อความอยู่รอดแล้ว ชายชราหลังงอไม่คิดว่าวิธีการของเขาผิดแต่อย่างใด
Ep.502
“แล้วพวกแกรู้ได้ยังไงว่าชุยมู่ตาย?” ซูเฉินยังคงถามต่อ
ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาสังหารชุยมู่ ไม่สังเกตเห็นใครอยู่รอบๆเลย
แล้วชายชรารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? แถมยังรีบพุ่งตรงมาทางนี้ในทันที
ประเด็นนี้ทำให้ซูเฉินเกิดความสงสัยอย่างลึกล้ำ
“ในเมืองอิงเซิ่งมีหินตรวจจับอยู่ก้อนหนึ่ง มันสามารถสัมผัสถึงความเคลื่อนไหวของชุยมู่ได้ และเมื่อไหร่ที่ชุยมู่ตกอยู่ในอันตราย หินตรวจจับก็จะส่งเสียงเตือน” ชายชราไม่กล้าปิดบัง อธิบายรายละเอียดตั้งแต่ต้นจนจบ
ซูเฉินส่ายหัว ก่อนเอ่ยประชดแดกดัน “พูดแบบนี้ก็หมายความว่า พวกแกไม่ใช่แค่ปล่อยให้สหายร่วมเผ่าพันธุ์ถูกทำร้าย แต่ยังคอยรับผิดชอบความปลอดภัยของพวกต่างเผ่าอีกด้วย?”
มนุษย์เมืองอิงเซิ่ง ช่างไร้ซึ่งเกียรติยศ ยอมรับใช้พวกมันถึงขนาดนี้ ช่างเป็นเรื่องน่าขันและน่าเศร้าซะจริงๆ
ชายชราหลังงอไม่พูดอะไร แต่ดูจากสีหน้าเขาคล้ายยอมรับในเรื่องนี้
เมื่อจับต้นสายปลายเหตุของเรื่องได้ ซูเฉินก็จัดการชกศีรษะของชายชราหลังงอในหมัดเดียว แล้วพาทุกคนขึ้นรถ ขับออกไปจากที่นี่
ส่วนชาวเมืองอิงเซิ่ง เขาไม่มีความคิดเข้าไปสังหาร
ประการแรก เนื่องจากไม่อยากเสียเวลา
ประการที่สอง มีคนแบบนี้อยู่เป็นจำนวนมากในวันสิ้นโลก เป็นไปไม่ได้ที่จะไล่สังหารพวกเขาทั้งหมด
หลังจาก [รถศึกอัจฉริยะ] เดินทางมาได้ครึ่งวัน ก็มีรถฐานทัพตรงเข้ามาจากเบื้องหน้า
ตอนแรก ซูเฉินไม่สนใจอะไร แต่เมื่อพบว่ามีตราของ ‘หอการค้าจูหลง’ แขวนอยู่บนรถ เขาก็สั่งให้ [รถศึกอัจฉริยะ] จอด
เขาพอจะคาดเดาได้ ว่านี่น่าจะเป็นคนที่ชายหยาบกร้านจากหอการค้าจูหลงพามาสู้กับเขา
ไม่กี่นาทีต่อมา รถฐานทัพของหอการค้าจูหลงก็มาจอดลงเบื้องหน้า
ประตูถูกเปิดออก ชายสองคนก้าวลงจากข้างใน
หนึ่งในนั้นจะเป็นใครอื่นไปได้อีกหากไม่ใช่ชายหยาบกร้าน อีกหนึ่งคือคนหน้าตาธรรมดา เป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างเตี้ย
“พาแค่คนๆเดียวมาหาเรื่องฉันเนี่ยนะ?”
ซูเฉินปาดจมูก ก้าวลงจากรถ
“นายท่าน เป็นชายหนุ่มผู้นี้ที่สังหารคนของหอการค้าจูหลงของพวกเรา!”
ชายหยาบกร้านชี้มาทางซูเฉิน กล่าวรายงานชายร่างเตี้ยด้วยความเคารพ
ชายร่างเตี้ยมองสำรวจซูเฉินด้วยความสนใจ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนมุมปากเขา “ขอแนะนำตัว ข้าชื่อเหมิงเซิ่ง เป็นผู้อุทิศตนของหอการค้าจูหลง”
ซูเฉินชะงักไปครู่หนึ่ง
เหตุใดอีกฝ่ายถึงได้สุภาพขนาดนี้? ไม่ใช่ว่าเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาหรอกหรือ?
“พวกแกมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร? คงไม่ได้มาเพื่อยิ้มแย้มทักทายฉันหรอกนะใช่ไหม?” ซูเฉินกวาดสายตามอง กล่าวอย่างเฉยเมย
เหมิงเซิ่งหุบยิ้ม กล่าวอย่างเคร่งขรึมจริงจังว่า “จุดประสงค์นั้นง่ายมาก ก็เพื่อฆ่าเจ้า!”
คนบน [รถศึกอัจฉริยะ] รู้สึกขบขันเล็กน้อย สายตาที่มองเหมิงเซิ่งเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยัน
“เจอไอ้บ้าอีกคนแล้ว เมื่อกี้มันบอกว่าจะฆ่าพี่เฉิน”
“สงสัยบนเกาะหวังซวี่มีแต่คนทะนงตน คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ที่สุด ทุกครั้งที่โผล่หัวออกมา ถึงได้อวดดีแบบนี้”
“ฉันชักสงสัยขึ้นมาจริงๆแล้วสิ ว่าคนบนเกาะหวังซวี่นี่โง่เหมือนกันทุกคนเลยรึเปล่า?”
หยางฮ่าวและสหายเริ่มสนทนากัน
ซูเฉินไม่ได้โกรธอะไร เขากล่าวออกมาด้วยเสียงหัวเราะ “แกคือผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 จากหอการค้าจูหลงใช่ไหม? ทำไมถึงได้มั่นใจในตัวเองนักเล่า?”
“เจ้าหนู อย่าอวดดีนักเลย อยู่ต่อหน้านายท่านเหมิงของพวกเรา แกมันก็แค่ก้อนอึ!”
เหมิงเซิ่งไม่ได้พูดอะไร แต่ชายหยาบกร้านที่อยู่ข้างๆตะโกนชี้หน้าซูเฉิน
ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของซูเฉินหรี่แคบลง ขณะที่เขากำลังจะสังหารชายหยาบกร้าน–
–เหมิงเซิ่งก็ชิงลงมือก่อนโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าใดๆ ทุบศีรษะของชายหยาบกร้านแหลกละเอียดคามือ!
เห็นภาพนี้ ซูเฉิตกใจอยู่ครู่หนึ่ง หยางฮ่าวและคนอื่นๆก็เช่นกัน
เหมิงเซิ่งเพิ่งฆ่าคนของตัวเอง? พฤติกรรมนี้ช่างแปลกประหลาดนัก
