304

Ep.304

เผ่าเต่าเขียวตัวสูงรู้ตัวแล้ว ว่าหากคิดเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งกลุ่มนี้ ลำพังมันไม่สามารถต่อกรได้

หากอยากรอดชีวิต จำเป็นต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

วินาทีที่หันกลับไป มันลอบพึมพำในใจอย่างชั่วร้ายว่า “รอให้บิดากลับมาพร้อมกองทัพก่อนเถอะ ตอนนี้จะยอมปล่อยพวกเจ้ามีชีวิตต่อไปอีกสักหน่อย”

แต่น่าเสียดาย ที่ซูเฉินไม่มอบโอกาสนี้กับมัน

เผ่าเต่าเขียวตัวสูงก้าวออกไปได้เพียงสองก้าว มันก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตนเองถูกตรึงแน่นอยู่กับที่ด้วยพลังที่มองไม่เห็น

ไม่ว่าจะดิ้นรนสักแค่ไหน มันก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

“พลังแห่งจิตวิญญาณเลเวล 4 !” เผ่าเต่าเขียวตัวสูงหน้าเปลี่ยนสี

ตัวมันเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 ผู้ที่สามารถควบคุมมันมิให้ขยับเขยื้อนได้ มีเพียงปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 4 หรือสูงกว่าเท่านั้น

ซึ่งผู้แข็งแกร่งเลเวล 4 สามารถทัดเทียมได้เลยกับหัวหน้าเผ่าของพวกตน

เมื่อตระหนักว่าตัวเองได้ไปตอแยกับยอดฝีมือเข้าให้แล้ว หัวใจของมันคล้ายถูกสาดด้วยน้ำเย็น

“ไอ้เต่าเฒ่า ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ตราบใดที่เผ่าเต่าเขียวของแกกล้าปรากฏตัวต่อหน้าฉัน ฉันจะฆ่าพวกมันทั้งหมด! ตอนนี้แกคงรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันพูดจริง?”

ซูเฉินยิ้ม เดินไปหาเต่าเขียวตัวสูง กล่าวอย่างเฉยเมย

“เจ้าเป็นปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 4 งั้นหรือ?”

เผ่าเต่าเขียวตัวสูงมองไปยังซูเฉินด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง มุมปากสั่นเทา

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่แกต้องสนใจ ”ริมฝีปากของซูเฉินยกโค้ง กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ตอนนี้มีพวกเผ่าเต่าเขียวบุกเข้ามากี่ตน? ตอบมาตามความจริง! แล้วฉันสัญญาว่าแกจะไม่ต้องเจ็บปวดจากการถูกถลกหนัง!”

“นี่เจ้าคิดข่มขู่ข้า?” เต่าเขียวตัวสูงกัดฟันแน่น พ่นลมหายใจเย็นชา “มนุษย์! ขอแนะนำให้เจ้าปล่อยข้าโดยเร็ว มิฉะนั้นกองทัพเต่าเขียวของข้า … ”

“อ๊าาาาาาา”

เต่าเขียวตัวสูงยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆมันก็กรีดร้องน่าสังเวชออกมา

ปรากฏว่าเป็นซูเฉินที่ตัดแขนข้างหนึ่งของมันด้วยการฟันเพียงฉับเดียว

เห็นๆกันอยู่ว่าไอ้เต่าเขียวตัวสูงนี่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน ว่าชีวิตน้อยๆของมันไม่อยู่ในกำมือของตัวเองอีกต่อไป แล้วยังกล้าขู่เขาอีก?

ดังนั้นซูเฉินดัดสันดานมัน

“มนุษย์ กล้าดียังไงมาทำร้ายข้า! เจ้าตายแน่!” เผ่าเต่าเขียวตัวสูงสบถสาปแช่ง พยายามข่มความเจ็บปวด

มันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หากเป็นไปได้ อยากกระโจนเข้าขย้ำซูเฉิน ฉีกทึ้งเป็นชิ้นๆ

“เห~ พวกต่างสายพันธุ์ที่ใจแข็งแบบแก ฉันไม่ได้เจอมานานแล้ว”

ซูเฉินปาดจมูกเขา ตวัดดาบฟันอีกครั้ง ตัดแขนข้างหนึ่งของเผ่าเต่าเขียวตัวสูง

“อ๊ากกกกกกก”

เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองสะท้อนขึ้นไปถึงชั้นเมฆ ดังก้องไปทั่วที่ราบกว้าง

หานเฟิงที่อยู่ไม่ไกล ยังอดสั่นกลัวไม่ได้

ในสายตาเขา ซูเฉินครอบครองใบหน้าที่หล่อเหลา และอุปกรณ์ที่ไม่ธรรมดา แต่ไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าจะเชื่อมโยงกับคนโหดเหี้ยมไร้ปราณีเช่นเบื้องหน้านี้

ซูเฉินตัดแขนของเผ่าเต่าเขียวติดต่อกัน สีหน้าท่าทียังคงนิ่งราวกับที่ทำไปเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

เขาจ้องมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนผุดรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายขึ้นตรงมุมปาก

“ไอ้เต่าเฒ่า ฉันขอยอมรับในความอดทนของแก ดังนั้นฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทรมานแกด้วยวิธีใหม่ จนกว่าแกจะยอมปริปาก”

ได้ยินแบบนั้น เผ่าเต่าเขียวตัวสูงสิ้นเรี่ยวแรง มันทรุดตัวลงไม่ดิ้นรนขัดขืนอีกต่อไป “พวกเรามีทั้งหมด 10,000 ตน อย่าทรมานข้าอีกเลย ขอให้ข้าได้จากไปอย่างสงบเถิด”

“แค่หมื่นเดียวเองหรอ?” ซูเฉินขมวดคิ้ว

จำนวนนี้ฆ่าไม่ค่อยมันส์มือเลย แถมอย่างมากสุดสามารถดรอปชิ้นส่วนได้แค่พันกว่าชิ้นเท่านั้น

“ทำไมถึงมีน้อยจัง เผ่าเต่าเขียวของแกอ่อนแอถึงขนาดนี้เชียว?”

“เผ่าเต่าเขียวของเรามีประชากรนับล้าน เพียงแต่ว่าทางผ่านเขตแดนยังไม่เสถียรอย่างสมบูรณ์ เลยออกมาได้แค่หมื่นตนเท่านั้น” เต่าเขียวตัวสูงถอนหายใจ ตอบตามสัตย์จริง