Ep.230
เวทย์นับร้อยโถมเข้าใส่ซูเฉินอย่างท่วมท้น สีสันจากแต่ละธาตุดูงดงามตระการตามาบรรจบกัน ราวกับดาวตกที่ร่วงหล่นก็มิปาน
คลื่นความผันผวนของพลังเวทย์อันน่าสะพรึงแผ่ออกมาจากพวกมัน แม้จะอยู่ในระยะไกล แต่ก็น่าหวาดหวั่นจับใจ
“ซูเฉิน … ”
มองไปยังร่างของซูเฉินที่กำลังถูกสรรพเวทย์โถมกลืน หัวใจทั้งดวงของตันหลินหล่นไปที่ตาตุ่ม
คนอื่นก็มีสีหน้าน่าเกลียดพอๆกัน หยางเฉียนเริ่มร้องไห้ออกมา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ที่แท้ก็เป็นแค่คนโง่เง่าคนหนึ่ง!” ซอมบี้ตัวเตี้ยระเบิดเสียงหัวเราะอย่างมิอาจควบคุมได้
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีด้วยเวทมนต์นับร้อย เกรงว่าแม้แต่ผู้วิวัฒนาการเลเวล 4 ก็ยังต้องหลีกทางให้
ขณะที่ซูเฉินเป็นแค่เลเวล 3 แต่ดันเลือกเอาหัวโหม่งเหล็กแข็งแช่นนี้ มันไม่ต่างอะไรเลยกับการรนหาที่ตาย
ซอมบี้ตัวเตี้ยยังรู้สึกว่าซูเฉินเป็นคนโง่ไร้สมอง
บรึ้มมมมมมม!!!
ในพริบตา เวทย์ทั้งหมดโถมลงถึงพื้น เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงโดยมีซูเฉินเป็นจุดศูนย์กลาง
ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เศษหินเศษดินปลิวว่อนไปทั่ว บังเกิดสายลมกรรโชกแรง สวรรค์และปฐพีเปลี่ยนสีไป
ฝุ่นฟุ้งลอยขึ้นฟ้า ร่างของซูเฉิมจมอยู่ใต้คลื่นเวทย์มนต์อย่างสมบูรณ์
“นี่แหละคือจุดจบของพวกที่แสร้งแสดงว่าตนเข้มแข็ง!” ซอมบี้ตัวเตี้ยถ่มน้ำลาย ด่าคืนคำเดิมที่ซูเฉินเคยว่ามัน
ในความคิดมัน ซูเฉินคงถูกระเบิดกลายเป็นผงไปแล้ว ตายชนิดที่ว่าไม่สามารถตายได้อีก
เพียงแต่ว่า เมื่อมันชำเลืองมองไปยังตำแหน่งที่ซูเฉินเคยยืนอยู่ หนังตาต้องกระตุกขึ้นทันใด
“เป็นไปได้ยังไงกัน? ทำไมแกถึงยังมีชีวิตอยู่?” ซอมบี้ตัวเตี้ยสั่นสะท้านด้วยความตะลึง สีหน้ามันราวกับเห็นผี
ในสายตามัน ร่างสูงหล่อค่อยๆก้าวออกมาจากท่ามกลางฝุ่นผงอย่างช้าๆ
จะเป็นใครอื่นไปได้อีก? นอกเสียจากซูเฉินที่มันคิดว่าตายไปเรียบร้อยแล้ว
มันสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ว่าซูเฉินไม่เพียงมีชีวิตอยู่เท่านั้น แต่ร่างกายของเขายังไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆเลย แถมเวลานี้ยังผุดรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายตรงมุมปากเขา
ถูกระดมโจมตีด้วยเวทย์นับร้อย แต่ยังคงเหมือนเดิมกระนั้นหรือ?
จักต้องครอบครองร่างกายที่แข็งแกร่งทนทานเช่นใดกันถึงสามารถทำแบบนี้ได้?
ชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่?
ซอมบี้ตัวเตี้ยไม่กล้าจินตนาการต่อ โดยไม่รู้ตัว กระดูกสันหลังของมันเย็นวาบ สั่นสะท้านไปทั้งตัว
อีกด้านหนึ่ง ตันหลินเมื่อเห็นว่าซูเฉินยังไม่ตาย ก็ร่ำไห้ด้วยความปิติยินดี กระโดดกอดหยางเฉียนแน่น
หวู่หยางสูดหายใจลึก หัวใจเขาเต้นแรงไม่หยุด
ตั้งแต่ออกจากสถานชุมชนเทียนหนาน เขาพบว่าซูเฉินกำลังสร้างปาฏิหาริย์ไปทีละขั้น ทีละตอน
เริ่มจากอาศัยกำลังเพียงคนเดียวสะกดข่มเมืองจิงกังทั้งเมืองจนไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว ต่อมา คว้าลมหายใจมังกรของมังกรเพลิงทมิฬด้วยมือเปล่า
จนวันนี้ เขาสามารถทานรับสรรพเวทย์นับร้อยโดยลำพังโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ได้แสดงให้เห็นแล้วถึงความแข็งแกร่งของซูเฉิน
หวู่หยางกระทั่งเกิดความคิดว่า ซูเฉินได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของคำว่าอยู่ยงคงกระพัน
ในโลกใบนี้ คงไม่มีอะไรอีกแล้วที่ซูเฉินทำไม่ได้ และคงไม่มีใครทำร้ายซูเฉินได้เช่นกัน
…
“เอาล่ะ ฉันเห็นไพ่ตายของแกแล้ว งั้นคราวนี้ถึงตาแกดูไพ่ตายของฉันบ้าง!”
ซูเฉินจับจ้องซอมบี้ตัวเตี้ยที่กำลังสั่นงันงกด้วยความเย็นชา มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย [ดาบเสริมมนตรา] ตัดกวาดออกไป
เห็นแค่เพียงกระแสสีฟ้าม้วนเป็นเกลียวคลื่น ตกลงกลางฝูงซอมบี้กลายพันธุ์ ระเบิดอำนาจทำลายแผ่ซ่านไปทั่ว
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องระงม ซอมบี้กลายพันธุ์นับร้อยกลายเป็นศพไหม้เกรียม ผลพวงนี้กวาดกลืนมาถึงซอมบี้ตัวเตี้ยด้วยเช่นกัน ตัวมันแม้มีเลเวล 3 และยังไม่ตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส
ร่างของมันเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดจากสายฟ้า สีหน้าดูตกตะลึงถึงขีดสุด
ณ เวลานี้ มันกำลังนอนหอบอยู่กับพื้น คู่ดวงตาที่เหล่มองไปยังซูเฉิน แสดงถึงความหวาดกลัวอันลึกล้ำ
ตัวมันไม่เคยเห็นเวทย์สายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน
นอกจากนี้ เวทย์สายฟ้าเมื่อครู่ ดูเหมือนจะเป็นการผสานเอาพลังของผู้วิวัฒนาการรวมเข้ามาด้วย
พลังสองสายที่แตกต่างกัน แต่กลับสามารถผสานกันได้อย่างลงตัว ทำให้ซอมบี้ตัวเตี้ยรู้สึกเหลือเชื่อนัก
