Ep.227
“พี่เฉิน เจอเรื่องอะไรน่ายินดีมาหรอ?” เฉาหรานกับคนอื่นๆเดินเข้ามาถามซูเฉินที่กำลังยิ้มแย้ม
ซูเฉินยิ้มไม่หุบตั้งแต่ขึ้นรถมา ทำให้พวกเขาอยากรู้อยากเห็นมาก
“เดี๋ยวต่อไปพวกนายก็จะรู้เอง” ซูเฉินยิ้มโดยไม่อธิบายใดๆ
ในอาคารที่พักอาศัย แม้ซูเฉินจะไม่ได้รับชิ้นส่วน แต่ก็สามารถเก็บเกี่ยวต้นผลอายุวัฒนะมาได้แทน
และคุณค่าของมัน สูงล้ำอย่างไม่อาจจินตนาการได้
ดังนั้นซูเฉินจะไม่พูดถึงมันตอนนี้ เพราะหากรั่วไหลออกไป อาจสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น
เฉาหรานกับอีกสองคนไม่ถามมากความ ไม่รู้ก็เดินกลับไปที่เดิม รวมตัวกันพูดคุย ฮัมเพลง
ซูเฉินนั่งบนเก้าคนขับ มองไปยังหน้าจอควบคุมส่วนกลาง ค้นหาที่อยู่ของซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ต่อ
ไม่กี่วันถัดมา จำนวนซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ที่พบค่อนข้างน้อย กำไรที่กอบโกยได้ไม่ค่อยมากนัก
จนวันที่สี่ ในที่สุด [รถศึกอัจฉริยะ] ก็ขับมาถึงเมืองอี้เถียน
เมืองอี้เถียนถูกสร้างขึ้นบนเชิงเขาสูง ขนาดของเมืองนี้กับสถานชุมชนเฝิงซีแทบจะไม่ต่างกันมากนัก
มีหมอกสีเทาจางๆลอยอยู่เหนือเมือง ขับกล่อมให้มันดูลึกลับไม่น้อย
[รถศึกอัจฉริยะ] จอดห่างจากเมืองอี้เถียนหนึ่งไมล์
ซูเฉินก้าวลงจากรถ เพ่งมองไปยังเมืองอี้เถียน
เขาพบว่าประตูเมืองอี้เถียนเปิดอยู่ สามารถมองเห็นได้ว่ามีซอมบี้กำลังรวมตัวกันอยู่ข้างใน
อย่างที่หานคุนบอก ซอมบี้เหล่านั้นถูกควบคุม ไม่มีตัวใดเลยที่เดินอกจากเมือง
ซูเฉินเพ่งมอง หันไปพูดกับคนบนรถ “ทุกคนอยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะลงไปตรวจดูสถานการณ์”
สิ้นเสียง เขาก็วิ่งเหยาะๆไปทางเมืองอี้เถียน
ทันทีที่เขาวิ่งมาถึงประตูเมือง ซอมบี้ข้างในก็ตระหนักถึงตัวตนของซูเฉิน ร้องคำรามใส่เขา
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูเฉินก็ครุ่นคิด
เมื่อเทียบกับซอมบี้ในหลุมเหมืองของเทือกเขาฮวงเจ๋อ เห็นได้ชัดว่าซอมบี้ในเมืองอีเถียนเชื่อฟังคำสั่งกว่ามาก
หากสลับไปที่เหมืองในเทือกเขาฮวงเจ๋อ เมื่อเห็นซูเฉิน ซอมบี้พวกนั้นคงวิ่งออกมาแล้ว
ตรงกันข้ามกับซอมบี้ที่นี่ แม้พวกมันจะแยกเขี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว กระทั่งแววตายังเต็มไปด้วยความกระหายเลือด แต่ก็ยังไม่มีตัวใดวิ่งออกมา
ซูเฉินรออยู่สักพัก แต่พบว่าพวกซอมบี้ยังคงเลือกที่จะปฏิเสธก้าวออกมา เขาเลยไม่อยากรออีกต่อไป
เขามาที่นี่เพื่อฆ่าซอมบี้ ดังนั้นไม่ช้าก็เร็วเขาต้องลงมือ
อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าซอมบี้พวกนี้จะทนได้ซักแค่ไหน
ลูกไฟก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือเขา ซูเฉินเล็งไปที่ฝูงซอมบี้แถวหน้า แล้วยิงมันออกไป
บังเกิดเสียงตูมมม! ดังกึกก้อง
ลูกไฟตกลงกลางดงซอมบี้ ระเบิดควันโขมง สังหารพวกมันไปหลายสิบตัวในคราวเดียว และยังมีบาดเจ็บอีกนับไม่ถ้วน
“ก๊าซซ..!”
วินาทีนั้นเสียงคำรามด้วยความความโกรธดังสะท้อนไปทั่วทั้งเมือง
ซอมบี้ทั้งหมดคลั่งแค้นแทบบ้า พวกมันทั้งคำรามและแยกเขี้ยวใส่ซูเฉิน
อย่างไรก็ตาม ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะวิ่งออกมา
“ได้! อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกแกจะทนได้นานซักแค่ไหน” ซูเฉินแค่นเสียงเย็นชา เหยียดมือและยิงบอลไฟออกไปอีกลูก
ตูมมมม!
สังหารซอมบี้ไปอีกหลายสิบตัว
จากนั้น สรรพเวทย์ก็ถูกระดมออกมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งใบมีดสายลม , พายุสายฟ้า ตามมาติดๆ ในเวลาไม่ถึงนาที มีซอมบี้กว่า 400 ตัวถูกฆ่าตาย
ดรอปชิ้นส่วนกว่า 50 ชิ้น
ซูเฉินไม่รีบหยิบมันขึ้นมา แต่ยังคงร่ายเวทย์สังหารซอมบี้ต่อไป
เขาเกิดความคิดใหม่แล้ว พวกซอมบี้ไม่ออกมาก็ไม่เป็นไร เขาแค่ฆ่าพวกมันฟรีๆต่อไปเรื่อยๆก็พอ
เพราะยังไงซะพวกมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลบหนี ไม่ช้าก็เร็วซูเฉินคงสามารถฆ่าพวกมันได้ทั้งหมด
หลังสลับร่ายทุกเวทย์จนครบไปอีกรอบ จำนวนซอมบี้ที่ฆ่าได้ก็เกือบถึงหลักพันตัว
ช่วงเวลานั้นเอง เสียงคำรามด้วยความโกรธของชายผู้หนึ่งได้ดังออกมาจากในเมือง
“มนุษย์! จะรังแกกันเกินไปแล้ว! คิดว่าเมืองอี้เถียนของพวกเราจะยอมให้ข่มเหงกันได้ง่ายๆอย่างงั้นหรือ?”
“บิดารังแกแล้วไง? ทนไม่ได้ก็ออกมาสิ! รีบออกมากัดฉันเลย!” ซูเฉินตะโกนยั่วยุ
เขาเดาได้ตั้งนานแล้ว ว่ามีซอมบี้ที่มีสติปัญญาอยู่ที่นี่
เพียงแต่แค่ไม่นึกว่าเจ้าหมอนี่จะกล้ำกลืนฝืนทนได้ถึงขนาดนี้ก็เท่านั้นเอง
ต้องรอให้ซอมบี้ตายไปเป็นพันตัว ถึงจะยอมออกมา
