Ep.184
เจียงเฉิงเฟิงเฝ้าดูคนของเขาตายลงต่อหน้าต่อหน้าทีละคน ทีละคน ในใจร้อนรุ่มดั่งไฟสุม
ขณะที่กำลังคิดหาวิธีตอบโต้ ทันใดนั้นเอง สายตาเขาพลันสังเกตเห็นร่างๆหนึ่งที่ทั้งกายห่อหุ้มไปด้วยเหล็กปรากฏขึ้นตรงหน้า
“หุ่นเชิด?” เปลือกตาของเจียงเฉิงเฟิงกระตุก สัญชาตญาณรับรู้ได้ถึงอันตราย
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ [นักรบจักรกล] ก็สามารถประชิดเข้าวงในได้แล้ว มันยกดาบปลายโค้งขึ้น
“หุ่นเชิดเลเวล 3 !”
เมื่อได้เห็นความเร็วอันน่าสยดสยองของ [นักรบจักรกล] หัวใจของเจียงเฉิงเฟิงเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง
เผชิญหน้ากับการฟาดฟันดั่งการเสด็จมาเยือนของเทพมรณะ เจียงเฉิงเฟิงตัดสินใจอาจหาญ แทนที่จะถอยกลับ เขาเลือกก้าวไปข้างหน้า และซัดหมัดออกไป
ต้องขอบอกว่าสัญชาตญาณในการรับมือกับวิกฤตของเจียงเฉิงเฟิงร้ายกาจไม่เบา
เมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีความแข็งแกร่งกว่า หากตนเลือกที่จะวิ่งหนี ย่อมเป็นเรื่องง่ายที่จะถูกไล่ตามทัน
ในทางตรงกันข้าม หากใช้กลยุทธ์ย้อนศร หันมาโจมตีแทน บางทียังพอมีโอกาสรอดชีวิตไปได้
เพียงแต่ว่า เขามองข้ามสิ่งหนึ่งไป
[นักรบจักรกล] มิใช่มนุษย์ ตัวมันทำจากโลหะ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลถึงอาการบาดเจ็บของตัวเอง
กลยุทธ์ของเจียงเฉิงเฟิง อาจกล่าวได้ว่าตรงล็อคกับ [นักรบจักรกล] พอดิบพอดี
[นักรบจักรกล] ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ง้างดาบโค้งขึ้นในอากาศ และตวัดสับลงมา
ถึงจุดนี้ เจียงเฉิงเฟิงค่อยตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
แม้เขาจะสามารถโจมตี [นักรบจักรกล] ได้ แต่เจ้าตัวคงมิแคล้วได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน
แต่เขาได้ลงมือไปแล้ว ดังนั้นไม่มีทางที่จะหยุดได้
“เราราชาจะสู้กับเจ้าเอง!”
เจียงเฉิงเฟิงกัดฟันกรอด พละกำลังอันบ้าคลั่งรุนแรงแผ่ออกมาจากกายเขา หนึ่งหมัดซัดเข้าใส่หน้าอกของ [นักรบจักรกล]
[นักรบจักรกล] โดนต่อยอย่างแรง ทว่ามันกลับเสียสมดุลเพียงเล็กน้อย ดาบโค้งยังคงฟาดฟันลงมา
ได้ยินเพียงเสียง ‘ฟุ่บบบ’
เจียงเฉิงเฟิงถูกผ่าครึ่งตั้งแต่หัวจรดเท้า เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นอย่างบ้าคลั่ง เปลี่ยนพื้นให้เป็นสีแดงฉาน
ขณะที่เขาล้มลง ลำแสงสองสายสะท้อนวาบบนศพเขา
ช่วงเวลานี้ ซอมบี้ทั้งหมดชะงักงันไปชั่วขณะหนึ่ง
หลังจากนั้น ดวงตาสีแดงฉานของพวกมันก็ถูกเติมเต็มไปด้วยความกระหายเลือด
ตามด้วยเสียงคำรามของความโกรธ ซอมบี้ทั้งหมดหลุดพ้นจากการถูกควบคุมอย่างสมบูรณ์ พุ่งเข้าหาซูเฉินและคนอื่นๆอย่างบ้าคลั่ง
“ต้องแบบนี้สิถึงจะน่าสนใจ” มุมปากซูเฉินยกโค้งน้อยๆ หันไปกล่าวกับ [รถศึกอัจฉริยะ] “เสี่ยวจือ เปิดฉากยิงได้”
“ขอรับเจ้านาย”
[รถศึกอัจฉริยะ] เตรียมพร้อมอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว มันแค่รอซูเฉินออกคำสั่งเท่านั้น [ปืนใหญ่เพาส์เลเวล 1 ] และ [ปืนกลแก็ตลิ่ง (ไม่จำกัดเลเวล)] บนหลังคารถถูกยิงออกไปพร้อมกัน
ตูม ตูม ตูมมมมม!
ปัง ปัง ปัง ปัง ปังปังงๆงๆๆงๆๆงๆๆๆๆ
สองปืนลั่นกระสุนพร้อมกัน บังเกิดเสียงลั่นฟ้าสะเทือนดิน
เมืองทั้งเมืองสั่นคลอน
ชายอ้วนและคนอื่นๆในอาคารฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นฉากนี้ แต่ละคนหวาดกลัวจนฉี่ราด
พวกเขาไม่เคยพบเคยเห็นอาวุธที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อนเลย
มองไปยังซอมบี้ที่ล้มตายเป็นฝูง ถูกสังหารไม่หยุดหย่อน ทั้งหมดต่างผุดความคิดหนึ่งขึ้นในใจ นั่นคือ กองกำลังซอมบี้ที่ยึดเมืองหวังเยว่เอาไว้ครึ่งหนึ่งมานานหลายปี ในวันนี้คงจบสิ้นแล้ว
สำหรับเรื่องที่ซอมบี้ถูกกวาดล้าง มันเป็นประโยชน์สำหรับฝ่ายมนุษย์อย่างไม่ต้องสงสัย
อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับไม่มีความสุขเลย
เนื่องจากคนที่สังหารซอมบี้ไม่ตาย นั่นหมายความว่าหินพลังงานนับหลายพันก้อนไม่ได้ตกเป็นของพวกเขา
ความมั่งคั่งเช่นนี้อยู่ต่อหน้าแต่คว้าไม่ได้
จะไม่ให้พวกเขาเกิดความริษยาได้อย่างไร?
แต่ถึงแม้ในใจจะรู้สึกไม่ยินยอมเพียงใดก็ตาม แล้วจะทำอะไรได้?
ฝ่ายตรงข้ามมีกันถึงเก้าคน แต่ละคนล้วนเป็นผู้วิวัฒนาการที่ครอบครองอาวุธอันน่าสะพรึงอยู่ในมือ
เมื่อเป็นแบบนี้ แล้วอีกฝ่ายจะยอมอนุญาตให้คนแปลกหน้ามาแย่งหินพลังงานหรือ?
แค่คิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมา ก็น่าหวาดกลัวมากแล้ว
