Ep.164
หวู่หยางมองไปยังซูเฉิน คล้ายถามความเห็นว่าเขาต้องการให้ทำหรือไม่
“หัวหน้าหวู่ สบายใจได้ อัดให้ยับไปเลย” ซูเฉินยิ้มเบาๆ
ได้ยินเช่นนั้น หวู่หยางก็โล่งใจ แต่ก็ยังกำชับหยางฮ่าวว่า “เตรียมตัวให้พร้อม ฉันจะลงมือแล้วนะ”
“ช้าก่อนลุงหวู่”
หยางฮ่าวยื่นโล่ไว้เบื้องหน้าเขา ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย
เมื่อเห็นหยางฮ่าวพร้อมแล้ว หวู่หยางก็คว้า [ดาบเหล็กดาวตก] ขึ้นมา และฟันมันออกไป
บังเกิดเสียงเคร้ง! ดังสนั่น
ตกอยู่ภายใต้พละกำลังมหาศาล หยางฮ่าวล้มก้นกระแทกกับพื้น สภาพเขาดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ทว่าไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
“โล่นี้สามารถทนต่อการโจมตีเต็มกำลังของผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 ได้จริงๆ” หยางฮ่าวรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
กระทั่งหวู่หยางที่ใช้ [ดาบเหล็กดาวตก] โจมตี ก็ยังไม่สามารถทำลายโล่พลังงานได้สำเร็จ เท่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้ว ถึงความแข็งแกร่งของ [โล่ชาร์จพลัง]
“พี่เฉิน แล้วกริซของฉันล่ะ? มันมีคุณสมบัติพิเศษอะไรไหม?” เฉาหรานเริ่มฉุกคิดขึ้นได้ เอ่ยถามซูเฉิน
แผ่นจานขนาดเล็กของหยางฮ่าวอาจดูไม่โดดเด่น แต่กลับครอบครองพลังป้องกันที่แข็งแกร่ง ฉะนั้นกริซของเขาเองก็น่าจะมีคุณสมบัติพิเศษด้วยเช่นกันใช่หรือไม่?
“มีสิ มันคมมาก เหมาะสำหรับการเจาะหรือควักลูกตา” ซูเฉินกล่าวอย่างจริงจัง
“เอ๋?”
เฉาหรานตะลึงงัน
แม้เขาจะเคยทำลายดวงตาของผู้อื่นถึงสองครั้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องทำแบบนั้นทุกครั้งที่เจอศัตรูรึเปล่า?
นี่เขาดูเหมือนคนชอบควักลูกตาคนอื่น แล้วจับมาห้อยเป็นเครื่องประดับหรือ?
แล้วอีกอย่าง เพื่อความสะดวกในการทำลายลูกตา เขาเลยได้อาวุธเป็นกริซเนี่ยนะ?
มองไปยังสีหน้างุนงนของเฉาหราน ซูเฉินก็ไม่คิดหยอกล้อเขาอีกต่อไป เอ่ยตามจริงว่า “การทำลายลูกตาเป็นแค่คุณสมบัติอย่างนึงของมันเท่านั้น ความสามารถที่แท้จริงของมันก็คือการเคลื่อนย้ายในชั่วพริบตา โดยมีรัศมีอยู่ในช่วงห้าเมตร”
“เคลื่อนย้ายในชั่วพริบตา?” เฉาหรานพึมพำด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ซูเฉินขอ [กริซอเวจี] มาแล้วกล่าวว่า “คุณต้องควบคุมมันด้วยความคิด เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดู”
สิ้นเสียง เห็นแค่เพียง [กริซอเวจี] หายวับในฉับพลัน
เมื่อมันปรากฏขึ้นอีกครั้ง ปลายแหลมของใบมีดก็จ่ออยู่เบื้องหน้าตาขวาของเฉาหรานแล้ว ห่างเพียงไม่กี่มิลก็จะสัมผัสกับลูกตาเขา
“เห็นไหม? นี่แหละความสามารถในการเคลื่อนย้ายชั่วพริบตา” ซูเฉินกล่าวเบาๆ
“พะ .. พี่เฉิน ฉันเข้าใจแล้ว พี่ช่วยเอามันออกไปจะได้ไหม” เฉาหรานยิ้มขม
ตอนนี้ [กริซอเวจี] ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา มันทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมาก มากซะจนเหงื่อเย็นผุดพรายเต็มแผ่นหลัง
หากซูเฉินเกิดควบคุมเจ้าสิ่งนี้พลาดขึ้นมา เขาไม่กลายเป็นคนพิการไปเลยหรือ?
ซูเฉินเรียก [กริซอเวจี] กลับมา วางมันคืนในมือเฉาหราน ยิ้มและเอ่ยถามว่า “คุณคิดยังไงกับกริซนี้?”
“มันแข็งแกร่งมาก เหมาะสำหรับการลอบโจมตีทีเผลอ” เฉาหรานพยักหน้าและกล่าว
ความสามารถในการเคลื่อนย้ายชั่วพริบตาไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยครั้งนัก แต่หากเกิดขึ้นแล้วก็ยากที่จะป้องกัน มันเหมาะมากๆสำหรับการลอบโจมตีโดยที่ศัตรูไม่ทันตั้งตัว
“ใช่ไหมล่ะ ฉันรู้สึกว่า [กริซอเวจี] มันเหมาะกับนิสัยของคุณมากจริงๆ” ซูเฉินตบไหล่เฉาหราน ผุดรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมาย
หือ?
พี่เฉินหมายความว่ายังไงกัน?
นี่เขาชมฉันใช่ไหม? หรือว่าประชดกันแน่?
เฉาหรานเริ่มสับสนงุนงงอีกครั้ง
หลังจากแจกอาวุธแล้ว ซูเฉินก็หยิบ [เตาอเนกประสงค์] ออกมา เริ่มเตรียมอาหารเย็น
ภายในรถ ไม่ช้าก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะครื้นเครง
หลังจากกินดื่มกันเต็มคราบ ทุกคนก็หาที่พักผ่อนของตัวเอง
เนื่องจากพวกเขาอยู่ใน [รถศึกอัจฉริยะ] จึงไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอันตรายใดๆ ผลอยหลับไปทีละคนอย่างรวดเร็ว
ในเช้าตรู่วันถัดมา [รถศึกอัจฉริยะ] ยังคงมุ่งหน้าสู่สถานชุมชนชางเยว่
ซูเฉินมองไปยังจอควบคุมส่วนกลาง พบว่ามีจุดสีแดงจำนวนมากภายในสถานชุมชน กะคร่าวๆมีราวๆ 10,000 ตัว
“ดูเหมือนจะเป็นวันที่ต้องสู้สุดเหวี่ยงกันอีกวัน”
จินตนาการไปถึงเศษชิ้นส่วนจำนวนมากที่กำลังจะดรอปลงมา มุมปากของซูเฉินค่อยๆยกยิ้มขึ้นอย่างช้าๆ
