วันนี้ลง 147 148
Ep.147
หลังจากเข้าใจสถานการณ์แล้ว ซูเฉินก็ฆ่าชายสามคนที่เหลือ หันหลังเดินกลับขึ้นไปบนรถพร้อมกับทุกคน
“เสี่ยวจือ เดินทางต่อได้” ซูเฉินสั่ง
“รับทราบ”
[รถศึกอัจฉริยะ] เร่งความเร็ว เคลื่อนไปตามเส้นทาง
ส่วนชายหน้าแดงร่างใหญ่ ซูเฉินไม่ฆ่าเขา แต่ปล่อยชีวิตสุนัขเช่นนั้นไป
มิใช่ว่าเขาใจอ่อน แต่ในวันสิ้นโลก การตาบอดนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าความตาย
นี่คือบทลงโทษที่คิดใช้ผู้หญิงมาล่อลวง และบังอาจใช้สายตาลามกมองคนของเขา
หลังจากนั้น การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่ว่าจะมนุษย์หรือซอมบี้ ล้วนไม่พบเจอ
ผ่านไปอีกสองชั่วโมง [รถศึกอัจฉริยะ] ก็มาถึงตีนเขา
นี่คือเทือกเขาเฟิงหลวน เมื่อเทียบกับเทือกเขาฮวงเจ๋อแล้ว แนวทิวเขาของที่นี่ไม่สูงมากนัก แต่พวกมันเชื่อมต่อกัน และไม่มีเส้นถนนสำหรับยานพาหนะ
ซูเฉินเหลือบมองไปยังหน้าจอควบคุมส่วนกลาง และพบว่ามีจุดสีแดงจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง อย่างน้อยก็หลายร้อยตัว
เป็นที่ทราบกันโดยทั่วไป ว่าเทือกเขาเฟิงหลวนคืออาณาเขตของหมูป่ากระหายเลือด จุดสีแดงไม่ต้องบอกก็รู้ ย่อมเป็นตัวแทนของหมูป่ากระหายเลือด
และที่อยู่ของหมูป่ากระหายเลือด ย่อมเป็นสถานที่ตั้งของหินต้นกำเนิดพลังงานเลเวล 3
“ลงจากรถเถอะ” ซูเฉินบอกทุกคน และเป็นคนแรกที่ก้าวออกมา
[รถศึกอัจฉริยะ] ไม่สามารถเดินทางในเทือกเขาเฟิงหลวนได้ หากต้องการไปยังรังของหมูป่ากระหายเลือด ก็ได้แต่ละทิ้งรถแล้วเดินเท้าเท่านั้น
รอจนกระทั่งทุกคนลงจากรถ ซูเฉินก็เปลี่ยน [รถศึกอัจฉริยะ] ให้อยู่ในรูปแบบเล็กที่สุด ใส่มันลงในถุงเก็บของ
เฝ้ามองมายังฉากนี้ ทุกคนต่างอ้าปากตาค้าง
[รถศึกอัจฉริยะ] ที่ตอนแรกยาวกว่า 20 เมตร ในชั่วพริบตาเดียว ขนาดของมันกลับย่อส่วนลงเท่าโมเดลรถ เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมาก
“เสี่ยวจือสามารถเพิ่มลดขนาดได้ ทุกคนไม่ต้องตกใจขนาดนั้น” ซูเฉินหัวเราะ
หลังจากได้รับคำอธิบาย และย้อนนึกไปถึงสิ่งมหัศจรรย์อีกหลายอย่างที่ซูเฉินมีในครอบครอง ทุกคนก็คลายความสงสัยลง
“ซูเฉิน พวกเรากำลังจะไปที่รังของหมูป่ากระหายเลือดใช่ไหม” หยางหลิงเทียนทอดถอนหายใจ ระบายความอึ้งทึ่ง เอ่ยปากถาม
ซูเฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “หมูป่ากระหายเลือดอยู่ห่างออกไปจากตรงจุดนี้ราวๆ 8 ไมล์ ไปถึงเมื่อไหร่ก็ทำตามข้อตกลงเดิมของพวกเรา”
ความหมายก็คือ พวกคุณทุกคนรับหน้าที่ขุดหินพลังงาน ส่วนเรื่องล่าสังหาร ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง
ทุกคนต่างพยักหน้ารับทราบ ไม่มีใครโต้แย้งอะไร
ซูเฉินเริ่มเดินไปข้างหน้า คนอื่นๆปลุกปลอมขวัญกำลังใจ ไล่ตามไปติดๆ
ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง ซูเฉินและคนอื่นๆก็มาถึงเนินเขาเล็กๆแห่งหนึ่ง
ตรงข้ามกับพวกเขา ใต้ภูเขาห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร ปรากฏฝูงสัตว์กลายพันธุ์หลายร้อยตัวที่มีรูปร่างเหมือนหมูป่ากำลังรวมตัวกันอยู่
พวกมันแต่ละตัวมีความยาวอย่างน้อยสามเมตร ยาวสุดอยู่ที่ห้าเมตร
ทุกตัวถูกปกคลุมด้วยชั้นขนสีน้ำตาล หากสังเกตดีๆจะพบว่าขนแต่ละเส้นลุกชัน และแหลมเหมือนเข็มเหล็ก
นอกจากนี้ในปากของพวกมันยังมีเขี้ยวใหญ่สองข้าง ยกสูงชี้ฟ้า ยาวกว่าครึ่งเมตร ดูไปไม่ต่างจากงาช้าง
คุณลองจินตนาการเอาเถอะ ว่าถ้าถูกเชี้ยวนั่นแทงเข้า จุดจบคงน่าสังเวชอย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อซูเฉินถอนสายตากลับมา เขาก็มองไปทางหยางหลิงเทียน เอ่ยถามว่า “ฝูงหมูป่ากระหายเลือดพวกนี้ไม่ออกไปล่าเหยื่อหรอครับ หรือว่าพวกมันชอบออกล่าตอนกลางคืน?”
หยางหลิงเทียนอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “พวกมันไม่ออกไปล่าเหยื่อหรอก เพราะที่นี่มีหินต้นกำเนิดพลังงานจำนวนมาก พวกมันสามารถเติมเต็มความหิวด้วยการกินหินต้นกำเนิดพลังงานได้”
“เห~ ไอ้พวกนี้มันฟุ้งเฟ้อไม่เลวเลย” ซูเฉินเดาะลิ้น
หมูป่ากระหายเลือดแต่ละตัวมีขนาดใหญ่มาก แถมในฝูงยังมีจำนวนนับร้อยๆตัว เช่นนั้นวันนึง จะมีหินต้นกำเนิดพลังงานกี่ก้อนกันที่ถูกผลาญไป?
“ทุกคนรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปฆ่ามัน” ซูเฉินกล่าว เตรียมลงมือ
“ซูเฉิน ให้ฉันไปกับคุณด้วยดีกว่าไหม” หวู่หยางเสนอขึ้นทันที
ตอนนี้เขาเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 2 แล้ว ดังนั้นไม่น่าจะถ่วงแข้งถ่วงขา สามารถร่วมกันต่อสู้กับซูเฉินได้
“เอาไว้คราวหน้านะครับ” ซูเฉินปฏิเสธ
หากสัตว์กลายพันธุ์ถูกหวู่หยางฆ่า พวกมันจะไม่ดรอปเศษชิ้นส่วน ปัจจุบันซูเฉินต้องการชิ้นส่วนอย่างเร่งด่วน ดังนั้นย่อมไม่ปล่อยให้หวู่หยางช่วยเหลือ
