วันนี้ลง 107 108 นะฮ้าฟ
Ep.107
ระหว่างที่ซูเฉินกำลังเก็บชิ้นส่วน ผู้คนนับสิบที่หลบหนีไปก่อนหน้านี้ก็กลับมา พวกเขารวมตัวกัน อยู่ห่างจากซูเฉินและคนอื่นๆไปหลายร้อยเมตร
“ท่านผู้นำ พวกเราเองก็ฆ่าซอมบี้ไปตั้งหลายตัว จะปล่อยให้พวกมันรับทรัพย์ทั้งหมดไปฝ่ายเดียวหรือ?”
ชายวัยกลางคนที่มีผิวคล้ำ เมื่อเห็นหวู่หยางและคนอื่นๆก้มหน้าก้มตาขุดหาหินพลังงานอย่างต่อเนื่อง ก็เอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
คนข้างๆเป็นชายสูงวัยผมหงอกขาว ใบหน้าแดงระเรื่อ เขาหรี่ตาลง เอ่ยพลางครุ่นคิดว่า “พวกเขาฆ่าซอมบี้ไปตั้งมากมาย พวกเราเข้าไปแย่ง มันจะได้ไม่คุ้มเสียนะ”
“ท่านพ่อคิดมากเกินไปแล้ว”
ข้างหลังชายสูงวัยผมหงอก เป็นสาวสวยในชุดสีแดงรัดรูป เธอมีร่างกายอวบอิ่ม สาวเจ้าแค่นเสียงด้วยความเหยียดหยาม จากนั้นกล่าวว่า “ที่พวกเขาฆ่าซอมบี้ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะรถฐานทัพสีเงินขาวคันนั้นต่างหาก คนไม่ได้ลงมาสู้ด้วยซ้ำ จริงๆแล้วพวกเขาคงไม่ได้แข็งแกร่งอะไร!”
“คุณหนูใหญ่พูดได้ถูกต้อง!”
ชายผิวคล้ำกล่าวคล้อยตาม ดวงตากลับกลอกอย่างดื้อรั้น “ท่านผู้นำ สถานชุมชนเฟยเหนียวของพวกเราถูกพวกซอมบี้ยึดไปแล้ว ตอนนี้พวกเรากลายเป็นคนไร้บ้าน ถ้าเราสามารถฉวยโอกาสนี้ยึดเอารถฐานทัพมาได้ พวกเราก็จะมีทุนรอนไว้ใช้งาน เพื่อกลับมาเป็นใหญ่อีกครั้ง”
ทันทีที่ประโยคนี้เอ่ยออกมา ก็ได้รับเสียงตอบรับจากคนอื่นๆ
พลังป้องกันของ[รถศึกอัจฉริยะ] เป็นที่ประจักษ์ต่อทุกสายตา หากสามารถนำมาครอบครองเป็นของตนเอง ก็ไม่จำเป็นต้องเอาแต่มุดหัว ซ่อนตัวจากพวกซอมบี้อีกต่อไป
“ผู้ใดที่สามารถเป็นเจ้าของรถฐานทัพทรงพลังเช่นนี้ได้ พวกเจ้าคิดว่าคนผู้นั้นจะเป็นคนธรรมดาหรือ?” ชายสูงวัยหงอกขาวยังคงกังวลอยู่
คนธรรมดามักถูกละเลย ขณะที่ผู้มากพรสวรรค์มักถูกผู้อื่นริษยาเช่นนี้แล
ท่ามกลางหายนะวันสิ้นโลก หากไม่มีความแข็งแกร่งที่มั่นคง ต่อให้มีสมบัติดีๆอยู่ในครอบครองสักแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ไม่อาจรักษามันเอาไว้ได้
ความจริงข้อนี้ผู้นำแห่งสถานชุมชนเฟยเหนียวทราบเป็นอย่างดี
ได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวชุดแดงรัดรูปกับชายผิวคล้ำก็หันมามองหน้ากัน ก่อนตกอยู่ในความเงียบ
คล้ายยังไม่อยากยอมแพ้ หญิงสาวชุดแดงเงยหน้าขึ้น กล่าวทันควัน “ท่านพ่อ นี่อาจเป็นโอกาสเดียวในชีวิต มันคุ้มค่าที่จะเสี่ยง”
“ฉันมีความคิดดีๆแล้ว” ชายผิวคล้ำฉุกคิดแผนหนึ่งขึ้นมาได้ อธิบายว่า “พวกเราถือโอกาสนี้กลับไปขุดหินพลังงาน ระหว่างนั้นก็ลอบสังเกตพวกเขา ถ้าพวกเขาแข็งแกร่งมาก เราก็แค่ถอย แต่ถ้าไม่ … ”
กล่าวถึงประโยคนี้ รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา อธิบายคำที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยต่อได้อย่างชัดเจน
“วิธีนี้ฟังดูไม่เลว” ดวงตาของชายสูงวัยเป็นประกาย เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “ถ้าในกลุ่มนั้นมีแต่พวกอ่อนแอ พวกเราจะลงมือ แต่หากยังไมได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามใครทำอะไรทั้งนั้น”
“รับทราบ”
คนอื่นๆตอบกลับ
…
หวู่หยางกำลังขุดหินพลังงาน อยู่ดีๆก็พบว่ากลุ่มคนที่หนีไปก่อนหน้านี้วกกลับมา คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันทันที ตะโกนบอกซูเฉิน “ซูเฉิน คนกลุ่มนั้นกลับมาแล้ว”
หลังจากเก็บชิ้นส่วนสีเหลืองขึ้นมา ซูเฉินก็เงยหน้าขึ้น เห็นคนกลุ่มเดิมกำลังวิ่งมาทางพวกเขา
ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายกลับมาด้วยจุดประสงค์อะไร เขาจึงเรียกคนอื่นๆในกลุ่มเข้าไปต้อนรับ
ไม่นาน ชายสูงวัยหงอกขาวกับคนอื่นๆก็หยุดฝีเท้า เว้นระยะห่างจากพวกซูเฉินราวๆ 5 เมตร
หลังจากทั้งสองฝ่ายมองสำรวจกันและกันๆ ซูเฉินก็เป็นคนแรกที่เอ่ยปาก “ไม่ทราบว่าทุกท่านมีธุระอะไร?”
ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายมาเพื่อแสดงความขอบคุณ เพราะอย่างไรเสีย เป็นซูเฉินที่ช่วยชีวิตพวกเขาไว้
“แน่นอน พวกเรามาที่นี่เพื่อขุดหินพลังงาน” ชายผิวคล้ำตอบตามตรง
ก่อนจะมา เขามีความกังวลเล็กน้อย แต่หลังจากเห็นใบหน้าของซูเฉินและคนอื่นๆในกลุ่มแล้ว ความกังวลก็มลายหายไปสิ้น
เพราะในบรรดากลุ่มของซูเฉิน หากไม่นับหวู่หยางที่ดูมีอายุเล็กน้อยแล้ว คนอื่นๆเป็นแค่วัยรุ่นอายุราวๆ 20 ปีเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีเด็กน้อยอย่างสือตั้วตั้วอีก
อีหรอบนี้ คนกลุ่มนี้จะแข็งแกร่งได้อย่างไร?
“ซอมบี้พวกนี้เป็นฝีมือพวกเราฆ่า คุณมีสิทธิอะไรมาขุดหินพลังงาน? ช่างหน้าไม่อาย!” เฉาหรานเริ่มเดือดดาล ตวาดพร้อมถลึงตาใส่ชายผิวคล้ำ
