ไซตามะต่างโลก Ep.27 – ชาส้ม
สาวสวยผมฟ้าที่ยืนอยู่ข้างกายเขาถอนหายใจเบาๆ “นายนี่น้า มองจากหน้าตาหรือท่าทาง ดูยังไงก็อ่อนแอชัดๆ ถึงหลักการที่พูดมาจะสมเหตุสมผลก็เถอะ แต่ถ้านายไม่รีบ ..”
ระหว่างสนทนา จู่ๆพลันปรากฏเงาขนาดใหญ่ขึ้นเบื้องหลังไซตามะ
“ไม่คิดเลย … ว่ายังมีมนุษย์กล้ามาสุมหัวกันที่นี่อยู่อีก”
ปลาหมึกยักษ์ที่ทั้งตนทั้งร่างของมันเป็นสีแดง ในมือ(หนวด)แต่ละข้างกุมไว้ด้วยดาบทั้งสิ้นหกเล่ม กำลังจ้องมองไซตามะและคนอื่นๆจากมุมสูง “บังเอิญได้ยินเสียงแปลกๆเข้า ฉันก็เลยรีบมา ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีมนุษย์กล้ากลับมาที่นี่จริงๆ”
ไซตามะมองย้อนกลับไป กระพริบตาปริบๆ “อา .. นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็น ‘มนุษย์ประหลาด’ ในโลกใบนี้”
“ฉันไม่ใช่มนุษย์ประหลาด! ฉันคือมนุษย์เงือก!”
มนุษย์เงือกปลาหมึกตะโกน วางพาดดาบทั้งหกลงรอบคอของไซตามะ “เจ้าหนุ่ม! ฉันจะปล่อยแกไป ถ้าแกมอบเงินทั้งหมดมาให้กับฉัน! ไม่อย่างนั้นแกจะต้องโดน-”
ไซตามะไม่สนใจท่าทีคุกคามของอีกฝ่าย เขาเพียงจ้องมองหนวดทั้งหก ยกมือขึ้นลูบคางพลางครุ่นคิด “มันดูน่าอร่อยจังเลยแฮะ … แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าปลาหมึกยักษ์แบบนี้ กับปลาหมึกธรรมดา ตอนเอาไปทำทาโกยากิรสชาติมันจะแตกต่างกันรึเปล่า”
“นี่แกคิดจะกินฉันอย่างงั้นหรอ!!”
มนุษย์เงือกปลาหมึกสะดุ้งตกใจ ดวงตาของมันแทบจะถลนออกจากเบ้า
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่มันกลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า เจ้าหัวล้านนี่กำลังพูดเรื่องจริง!
แม้น้ำเสียงของเขาจะฟังดูธรรมดาก็ตาม ..
แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่ว่าเขาสามารถทำในสิ่งที่พูดได้จริงๆ!
“เจ้ามนุษย์ที่น่ารังเกียจ อย่ามาดูถูกฉันคนนี้นะ!”
มนุษย์เงือกปลาหมึกดีดตัวถอยหลังกลับมาหนึ่งช่วง หนวดทั้งหกหดเกร็งกลับมารวมกัน วาดลวดลายอยู่ในท่วงท่าอันงดงาม “ฉันคือนักดาบฝ่ายเสนาธิการของอารอน มนุษย์เงือกฮาจิ! เจ้าไก่อ่อนอย่างแกน่ะ ฉันขอเวลาแค่หนึ่งวินาที แกก็จะถูกสับเป็นชิ้นๆจนไม่เหลือสภาพเดิมแล้ว!”
‘เมื่อกี้นี้มันพูดว่ามนุษย์เงือกฮาจิอย่างงั้นหรอ .. ’
‘อ๊ะ ใบหน้านั่น หรือว่า ..!’
เบื้องหลังไซตามะ สาวสวยผมฟ้าที่ชื่อว่าโนจิโกะพลันเบิกตากว้าง
ห้วงเวลาแห่งความทรงจำที่เปรียบดั่งฝันร้ายของเธอ กลับมาชัดเจนอีกครั้ง
…
“ท่านอารอน ผู้หญิงคนนี้กำลังเตรียมอาหารสำหรับ 3 คน นั่นแสดงว่าครอบครัวของเธอมีกันทั้งหมด 3 คน!”
“หืม .. แบบนี้ไม่ดีเลยนะคุณผู้หญิง มีกันสามคน แต่จ่ายภาษีสำหรับแค่สองคนได้ยังไงกัน .. แบบนี้คงต้องเลือกมาเชือดซักคนนึง ให้เหลือแค่สองคนตามเงินที่จ่ายซะแล้ว”
…
นี่มันมนุษย์เงือกตัวนั้น!
มันคือหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดที่ฆ่าป้าเบลเมล! (แม่บุญธรรมนามิ)
…
“เจ้าบ้า! ไอ้หน้าเหมือนกับปลาตายที่มองมานั่นหมายความว่ายังไงกัน แกกำลังดูถูกฉันอยู่ใช่ไหม!?”
ฮาจิสูดหายใจลึก แล้วจู่ๆ น้ำสีดำพลันสาดจากปากของตัวเองเข้าใส่ไซตามะอย่างกระทันหัน “ลองเจอนี่หน่อยเป็นไง! กลหมึกดำ!”
“คราวนี้แกก็มองอะไรไม่เห็นแล้ว”
หกหนวดเริ่มเคลื่อนไหว จ้วงแทงปลายดาบทั้งหกออกไปทันที “ทีนี้ก็ตายซะไอ้หัวล้าน! เพลงดาบ6เล่ม–”
เบื้องหลังหมึกดำที่บดบังสายตาจนมองไม่เห็น ปรากฏเจตนาฆ่าอันคมชัด
ช่วงเวลาฉุกละหุก ขณะที่น้ำหมึกกำลังลอยเข้าหาไซตามะ คมกล้าของปลายดาบทั้งหกก็พุ่งตามมาติดๆ
ราวกับภาพสโลโมชั่น กำปั้นที่รุนแรงยิ่งกว่าก็ระเบิดสวนออกไปในทันใด!
เสียง ‘ตูม’
บังเกิดคลื่นลมพัดกระพือดั่งพายุกระหน่ำ!
เสียงอึงอลดังกึกก้อง เล่นเอาโนจิโกะและเด็กน้อยต้องยกสองมือขึ้นมากุมหูไปพักหนึ่ง
ไซตามะได้ปล่อยหมัดออกไปแล้ว!
หมัดอันน่าแตกตื่น สั่นคลอนผืนดินจนแตกระแหง บดขยี้วัชพีชแห้งแล้ง ทุบทำลายต้นไม้กรอบที่แห้งตาย ทั้งหมดที่กล่าวมาล้วนกลายเป็นผงในหมัดเดียว!
นี่คือความแข็งแกร่งอันน่าอัศจรรย์ใจดั่งปาฏิหาริย์ก็มิปาน!
โนจิโกะและเด็กชายตัวน้อยจ้องมองฉากเบื้องหน้าด้วยความตกตะลึง! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหัวล้านดูอ่อนแอคนนี้จะสามารถบดขยี้มนุษย์เงือกที่แสนแข็งแกร่งจนกลายเป็นเนื้อเหลวได้ – ไม่สิ จะบอกว่าเนื้อเหลวก็คงไม่ถูก เพราะซัดเปรี้ยงเดียวเมื่อกี้ เนื้อเหลวก็ยังไม่หลงเหลือเลยด้วยซ้ำ!
แต่ความแข็งแกร่งระดับนี้-
-ที่อยู่ตรงหน้า มันมิใช่เกิดขึ้นแค่ในปาฏิหาริย์ แต่กลับสามารถปรากฏขึ้นได้ในโลกแห่งความจริง!
“คุณลุง … ”
มองไปยังเบื้องหลังของไซตามะ เด็กชายตัวน้อยไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆน้ำตาของเขาก็ไหลริน “คุณเป็นฮีโร่ล่ะ เป็นฮีโร่จริงๆด้วย!”
ไซตามะนั่งยองๆลงกับพื้น ปัดเศษผงเนื้อปลาหมึก บ่นงุบงิบด้วยความเสียดาย “อา เผลอหนักมือไปจนได้ แบบนี้ก็ไม่มีอะไรเหลือให้เก็บไปทำทาโกะยากิเลยสิ” ก่อนจะหันกลับมา ส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ
“ขอแนะนำตัวก่อนนะ ไม่ใช่ฮีโร่ซะทีเดียว เมื่อก่อนเคยมีอาชีพเป็นฮีโร่ แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะมาเป็นทหารเรือแล้วก็ตาม ฉันก็ยังดำรงกิจกรรมแห่งความชอบธรรมในฐานะฮีโร่เหมือนเดิมอยู่ดี”
“ทหารเรือ??”
เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ โนจิโกะก็พลันชะงักไป เธอสาวเท้าก้าวออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เอ่ยถามด้วยความยินดี “นี่หมายความว่าทางรัฐบาลโลกส่งนายมาใช่ไหม? คำร้องขอความช่วยเหลือของพวกเราในที่สุดก็ได้รับผลเสียที ถึงแม้ว่านายจะดูอ่อนแอ แต่จริงๆแล้วนายแข็งแกร่งมากเลย!”
“หือ? รัฐบาลโลกอย่างงั้นหรอ”
ไซตามะหันกลับมา เอ่ยด้วยสีหน้าว่างเปล่า “ไม่ใช่เพราะพวกเขาหรอก งานของพวกเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ที่ฉันมาจริงๆแลวเป็นเพราะได้รับการไหว้วานจากใครบางคนก็เท่านั้นเอง”
“เป็น .. อย่างนั้นเองหรอกหรอ”
โนจิโกะกระพริบตาปริบๆและกล่าว “แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เพราะตราบใดที่นายสามารถจัดการกับกลุ่มของอารอนได้ จะอะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้น! ตอนนี้ได้โปรดมากับฉันก่อน ยังมีอีกหลายเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องบอกนาย ”
“โอ้ ก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ว่า ..”
ไซตามะพยักหน้า “แต่ว่าถ้ามีชาให้ดื่มฟรีๆล่ะก็ ฉันจะไป”
โนจิโกะเลิกคิ้วอย่างคาดไม่ถึง “แค่ชาเองหรอ ฉันคิดว่านายจะเรียกร้องอะไรที่ล้ำค่ามากกว่านี้ซะอีก แต่ก็อย่างว่านะ ทหารเรือที่แท้จริงกับโจรสลัดมันก็ต้องแตกต่างกันอยู่แล้ว … ส่วนนายเจ้าหนู เด็กๆก็รีบกลับบ้านไปได้แล้ว!”
โนจิโกะหันกลับมามองไซตามะ อธิบายเพิ่มเติม “ฉันชื่อโนจิโกะ บ้านฉันทำสวนส้มอยู่ในหมู่บ้านโคโคยาชิ ถ้าอยากจะดื่มชาล่ะก็ ตามมาได้เลย”
ชายหัวล้านผงกหัว “ส่วนฉันชื่อไซตามะ ถ้ามีอะไรจะแนะนำเพิ่มเติมล่ะก็บอกมาได้เลยเหมือนกัน”
…
ณ หมู่บ้านโคโคยาชิ
ภายในสวนส้ม
“ลองดื่มดูสิ”
โนจิโกะชงชาให้ไซตามะ ภายในถ้วยโชยหอมกลิ่นส้มออกมา
ไซตามะก้มลงมองถ้วยชาอยู่นาน แต่มิได้เอ่ยคำใด
โนจิโกะเลยถามด้วยความสงสัย “มีอะไรหรอ? มันก็แค่ชาส้ม เป็นเครื่องดื่มต้อนรับนายไง”
ไซตามะยกมือขึ้นเกาหัวและกล่าว “มันก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ชาส้มมันออกจะให้ความรู้สึกแปลกๆไปสักหน่อยก็เท่านั้นเอง ถ้ายังไงอยากให้ช่วยเปลี่ยนเป็นพวกชาดำ หรือว่าชาอู่หลงอะไรแบบนี้จะได้ไหม?”
“มันก็ได้อยู่หรอก … จิส์ ชาส้มมันไม่ดีตรงไหนกัน”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่โนจิโกะก็ยังเดินไปชงชาดำอีกแก้วหนึ่งสำหรับไซตามะ “ใบชานี่เก็บเอาไว้ตั้งนานแล้ว ถ้าดื่มลงไปแล้วรสชาติมันฝาดๆ หรือท้องเสีย ก็อย่ามาว่าฉันล่ะ เข้าใจไหม!”
ไซตามะ “ … ”
“ล้อเล่นหรอกน่า .. ”
เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของไซตามะ โนจิโกะก็ยิ้มแห้ง นั่งลงตรงข้ามเขา เริ่มเข้าประเด็นหลัก “งั้นมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะ … ไซตามะซัง ฉันอยากจะรู้ว่าคุณสามารถสั่งการกำลังรบได้เป็นจำนวนเท่าไหร่ เพื่อใช้รับมือกับอารอนในครั้งนี้”
ไซตามะยกชาขึ้นจิบ และกล่าวอย่างระมัดระวัง “เนื่องจากนี่มันเป็นภารกิจส่วนตัว ดังนั้นคงจะไม่ดีถ้ารบกวนคนอื่นๆ กำลังรบที่ว่ามันเลยมีแค่ฉันคนเดียว”
“ถึงแม้ว่านายจะแข็งแกร่งจริงๆก็เถอะ แต่การจะกำจัดอารอนมันคงไม่ง่ายแบบนั้น … ”
โนจิโกะถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าๆ “อารอนน่ะ ไม่เพียงแต่จะเป็นคนโหดร้ายและทรงพลังมากเท่านั้น แต่เขายังได้นำสัตว์ประหลาดยักษ์กลับมาจากแกรนไลน์อีกด้วย ถึงแม้ว่านายจะแข็งแกร่ง แต่ถ้าต้องจัดการกับสัตว์ประหลาดยักษ์ด้วยตัวคนเดียวมันคงจะเป็นการยากเกินไป … ”
สัตว์ประหลาดยักษ์?
ไซตามะคิดเกี่ยวกับมัน เขาวางถ้วยชาลง “เข้าใจแล้ว มิน่าเล่าถนนในเมืองถึงเป็นหลุมเป็นบ่อแปลกๆ”
“หลุมพวกนั้นคงจะเป็นร่องรอยการเดินของมันสินะ”
โนจิโกะจิบชาส้ม จ้องมองไซตามะอย่างจริงจัง “ไซตามะซัง ถามตรงๆเลยนะ ว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดตัวนั้น นายจะสามารถจัดการมันได้รึเปล่า?”
ไซตามะคิดก่อนจะตอบ “ไม่รู้สิ แต่ถ้าได้เหวี่ยงออกไปซักหนึ่งหมัดก็น่าจะล้มมันได้นะ”
“พรวด!”
โนจิโกะเกือบจะพ่นชาส้มออกมา
ผู้ชายคนนี้ …
ทำไมถึงได้พูดเรื่องร้ายแรงน่าตกตะลึงขนาดนั้น ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ไม่เปลี่ยนแปลงแบบนั้นได้ยังไงกัน
แต่ถ้าเขาไม่ได้โกหกแล้วล่ะก็ … เห็นได้ชัดเลยว่าเขาโคตรจะแข็งแกร่ง!
