วันนี้ลง 23 – 27
บทที่ 23
“เจ้า … หรือเจ้าคือฉินห่าว?”
ทันใดนั้นเจิ้งเฟยคล้ายนึกอะไรออก อุทานขึ้น
“โอ้? เจ้าเคยได้ยินเรื่องข้าด้วยรึ?” ฉินห่าวเลิกคิ้ว พูดติดตลก
“เจ้าไม่ได้อยู่ในขอบเขตเปิดภูมิปัญญาหรอกหรือ? เหตุใดถึงตัดผ่านสู่ขอบเขตขจัดสิ่งโสมมได้ไวนัก? อย่าบอกนะว่าไปได้สมบัติวิเศษจากในพื้นที่เสียงมา?”
เมื่อพูดถึงเรื่องสมบัติวิเศษ ดวงตาของเจิ้งเฟยก็สว่างไสว
ตูม!
แต่แล้วร่างเขาก็ถูกค้อนหวดกลายเป็นละอองเลือด
“ข้าไม่จำเป็นต้องให้คำตอบกับคนตาย จงสำนึกตนในนรกเสีย ที่หาเรื่องผู้อื่นโดยไม่ดูพลังรบของตัวเอง” ฉินห่าวสะบัดค้อน กล่าวหยามเหยียด
สมาชิกคนอื่นๆของสำนักเซี่ยเจี้ยนเกิดอาการเสียวซ่านที่หนังศีรษะ ล้มเลิกความคิดต่อสู้ หันหลังเตลิดหนีไปคนละทิศทาง
ฉินห่าวขมวดคิ้ว ขว้างค้อนไปทางคนๆหนึ่ง และไล่ตามอีกคนหนึ่งไป
ปัง!
โผล๊ะ!
ทุกคนอ้าปากค้าง กรามแทบหล่นกระแทกพื้น เห็นเพียงร่างของฉินห่าวกลายเป็นเงาดำวูบไหว โฉบซ้ายปาดขวา
สิบนาทีต่อมา ฉินห่าวค่อยหยุดฝีเท้าลงในสภาพเลือดท่วมตัว ในมือเขาถือถุงมิติหลายใบ แต่กลับขมวดคิ้วและพูดว่า“ยังเคลื่อนไหวได้ช้าเกินไป ดูท่าข้าคงต้องหาวิชาตัวเบามาเพิ่มบ้างแล้ว ”
จริงอยู่หากต้องการจบปัญหาโดยเร็ว ค่ายกลกระบี่เทพเต๋าที่สามารถฆ่าคนได้หลายคนในพริบตานั้นตอบโจทย์ แต่มันกินพลังงานมากไป ใช้ครั้งเดียวพลังปราณหมดก๊อก จึงต้องเก็บไว้เป็นไพ่ตายเท่านั้น ไม่เหมาะสำหรับใช้ในการต่อสู้ปกติ
ตอนนี้เขามีพละกำลังที่น่าสะพรึงในครอบครองแล้ว หากเสริมความเร็วเข้ามา คู่ต่อสู้มีหรือจะรอดจากเงื้อมมือเขาไปได้?
ทุกคน “ … ”
“ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่ได้รับการแจ้งเตือนจากนิกายหรือ?” ฉินห่าวหันกลับมามองทุกคน ตามหลักแล้ว เวลานี้เซียวเซียวสมควรกลับถึงนิกายตั้งนานแล้ว เหตุใดถึงยังมีคนของนิกายมาป้วนเปี้ยนแถวนี้อีก?
“พวกเราไม่รู้เรื่องการแจ้งเตือนขอรับ พวกเรามาที่นี่ต่อหลังจากทำภารกิจอื่นเสร็จ ยังไม่ได้กลับที่นิกาย”
เหล่าศิษย์น้องส่ายหัว เอ่ยถามด้วยความสับสน “ศิษย์พี่ เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
“ในพื้นที่เสี่ยงแห่งนี้มีคนของกองกำลังลึกลับเซี่ยถูอยู่ พวกเขาอันตรายมาก พวกเจ้ารีบกลับไปที่นิกายเถอะ
ได้ยินแบบนั้น ฉินห่าวค่อยนึนกขึ้นได้ว่าในโลกนี้ไม่มีโทรศัพท์ อีกทั้งยันต์สื่อสารเองก็มีรัศมีจำกัด
“กองกำลังลึกลับเซี่ยถู?”
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นตกใจ “ศิษย์พี่ ท่านหมายความว่ากองกำลังลึกลับที่อยู่ในภารกิจนิกายมีชื่อว่าเซี่ยถูงั้นหรือ?”
“อืม ฝากพวกเจ้าไปรายงานกับทางนิกายด้วย” ฉินห่าวพยักหน้าและเร่งเร้า
ทุกคนรู้ว่าสถานการณ์นี้ร้ายแรง ดังนั้นรีบจัดแจงตัวออกและมุ่งหน้าออกไปข้างนอก
สำหรับกองกำลังลึกลับ ภารกิจนี้ถูกประกาศออกมานานเป็นสิบปีแล้วในนิกาย แต่จนกระทั่งตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของพวกมัน
แต่เรื่องนี้จะตำหนิพวกเขาว่าไร้ความสามารถก็ไม่ได้ นี่เพราะคนของกองกำลังลึกลับเซี่ยถูนั้นเด็ดขาดและโหดเหี้ยมเกินไป อย่างขอบเขตแก่นทองคำขั้นต้นที่ฉินห่าวเจอ อีกฝ่ายปลิดชีพเขาในคราเดียว แถมพอฉินห่าวคืนชีพแล้วจับตัวเขาได้ อีกฝ่ายก็ยินยอมฆ่าตัวตายโดยไม่ปริปากใดๆอีก
ขุมกำลังที่มีบุคลากรเช่นนี้ จะสืบเสาะชื่อไม่เจอจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
เฝ้ามองเหล่าศิษย์น้องจากไปไกล ฉินห่าวไม่มีแผนจะอยู่ต่อ ผลประโยชน์จากการเดินทางครั้งนี้มหาศาลแล้ว ขอบเขตเพิ่มขึ้นมาก อีกทั้งยังได้ค่าความเกลียดชังมากกว่าแปดพัน นี่ยังไม่รวมเรื่องที่ได้แหวนมิติที่ข้างในมีสมบัติวิเศษและโอสถมากมายอีกนะ
แต่แน่นอน ทั้งหมดที่กล่าวมา ยังเทียบไม่ได้กับรางวัลใหญ่อย่างแพนด้า
“เจ้า … เจ้ามองข้าทำไม?” แพนด้าขนปุยสังเกตเห็นสายตาของฉินห่าวก็รู้สึกขนลุก มันกลัวว่าฉินห่าวจะโผล่มากอดแขนมันเหมือนตอนในห้องผนึกอีก
“แค่ก แค่ก ก็ไม่มีอะไร แค่สงสัยอะไรนิดหน่อย” ฉินห่าวถอนสายตา ไอแห้งๆ
“ข้าแค่อยากจะถาม ว่าเจ้ามีชื่อไหม?”
“มี ข้าชื่อเซิ่นจิวจวิน (เทพเก้าจักรพรรดิ)”
“เพ้ย! ชื่ออลังการนั่นมันอะไรกัน? ข้าว่าข้าตั้งชื่อง่ายๆให้เจ้าดีกว่า เอาเป็น … ช่วงช่วง ว่าอย่างไร?” ฉินห่าวทําหน้าตั้งตารอ ดูคาดหวังกับชื่อนี้มาก
“ไม่ดี นั่นดูธรรมดาเกินไป”
แพนด้าส่ายหัว
“เช่นนั้นเอาเป็น …. หลินฮุ่ย?”
“เจ้าไสหัวไปเลย!”
ฉินห่าวรู้สึกเสียใจมาก สองชื่อนี้เป็นถึงชื่อแพนด้าที่เป็นทูตสัมพันธไมตรีระหว่างประเทศไทยจีน เสียดายที่เจ้าหมอนี่ไม่เข้าใจ
หนึ่งคนหนึ่งหมีออกจากพื้นที่เสี่ยงอย่างราบรื่น ฉินห่าวกับแพนด้าหันหลังมอง ต่างฝ่ายต่างถอนหายใจ
ฉินห่าวถอนหายใจที่การเดินทางครั้งนี้ได้รับผลประโยชน์มากมาย ส่วนแพนด้าถอนหายใจที่ในที่สุดมันก็หลุดพ้นจากสถานที่แห่งนี้
ตลอดมา ที่มันไม่เคยยอมก้าวออกจากผนึก แท้จริงแล้วเหตุผลง่ายๆก็คือกลัวความตาย มันกังวลมากว่าหากลดฐานบำเพ็ญเพียรลงแล้วจะโดนผู้ที่มีฐานบำเพ็ญเพียรสูงจับตัวไป
ขณะเดียวกันถ้ามันออกมาโดยไม่ลดฐานบำเพ็ญเพียร ก็จักถูกสายฟ้าสวรรค์ลงทัณฑ์อยา่งแน่นอน
กระนั้น ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เมื่อมันมีดาวสังหารอย่างฉินห่าวเป็นเจ้านาย ต่อไปยังมีผู้ใดกล้าแตะต้องมันอีก?
