บทที่ 170 ทำลายตันเถียนตัวเอง
เมื่อได้ยินหลงโม่หรันพูดแบบนั้นออกมาอย่างไม่แยแส เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหลายก็พลันกระซิบกระซาบกัน
ในกลุ่มรุ่นเยาว์ พรสวรรค์ด้านวรยุทธ์ของหลงหวางเอ๋อนั้นถือว่ายอดเยี่ยม และหากถึงวันที่หญิงสาวมีอายุเท่ากับหลัวเฟิง บางทีเธออาจจะสามารถบรรลุถึงระดับที่ปลดปล่อยพลังชี่ภายในออกมาใช้นอกร่างกายเลยก็ได้ หลงหวางเอ๋อถือว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์แห่งตระกูลหลงอย่างแท้จริง
แต่ในตอนนี้ หลงโม่หรันกลับบอกให้หญิงสาวทำลายตันเถียนของเธอเอง แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกด้วย หรือเขาจะบังคับให้เธอเลือกกัน?
สำหรับเรื่องของตระกูลหลงนั้น ผู้ฝึกยุทธ์ในแถบนี้ล้วนได้ยินข่าวมาไม่น้อย อย่างเช่นข่าวเรื่องที่ชายสวมหน้ากาก‘โม่จิ่วเกอ’มีความสัมพันธ์กับเย่เฟิงแห่งตระกูลเย่ และเป็นคนรักของหลงหวางเอ๋อ
ให้เลือกระหว่างวรยุทธ์กับผู้ชาย หลงโม่หรันถือว่ามอบตัวเลือกให้หญิงสาวได้อย่างชาญฉลาดยิ่งนัก!
ในโลกยุทธภพนั้น หากหลงหวางเอ๋อทำลายตันเถียนของตัวเอง แล้วชายสวมหน้ากากที่ชื่อโม่จิ่วเกอคนนั้นจะยังต้องการเธออีกงั้นหรือ? ไม่แน่นอน เขาย่อมต้องทิ้งเธอ! แต่หากเลือกอีกทางหนึ่ง นั่นหมายความว่าหญิงสาวเลือกที่จะยืนอยู่ข้างหลงโม่หรัน
เย่เฟิงจ้องมองไปที่หลงหวางเอ๋อ
ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เพราะเขาต้องการรู้ว่าหญิงสาวจะเลือกทางไหน สัญชาตญาณบอกแก่เย่เฟิงว่า หลงหวางเอ๋อคงเลือกที่จะทำลายตันเถียนตัวเองเพื่อทำให้พวกเขาเป็นอิสระ
ถ้าหญิงสาวทำลายตันเถียนตัวเองจริง มันก็ถึงเวลาแล้วที่เขาจะให้เธอได้เรียนรู้เส้นทางวรยุทธ์สายใหม่ เส้นทางแห่งวิถีเซียน!
‘ทำลายวรยุทธ์ตัวเอง นั่นหมายความว่าต่อไปนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกว่าพลังชี่ภายในกับเจินชี่การเกิดการต่อต้านกัน’
เย่เฟิงขบคิดอยู่ในใจ และด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงไม่ได้เอ่ยห้ามหญิงสาวออกไป
ตันเถียนถือเป็นแก่นหลักและหัวใจของการฝึกฝนวรยุทธ์ หากมันถูกทำลายไป นั่นคือจุดจบในเส้นทางวรยุทธ์ของคนๆนั้น แต่สำหรับวรยุทธ์วิถีเซียนแล้ว ตันเถียนถือเป็นสิ่งไม่จำเป็น เพราะในโลกเทวะนั้น แก่นวรยุทธ์คือแก่นหลัก ขณะที่ตันเถียนเป็นแค่ของส่วนเกินเนื่องจากพวกมันใช้ในการฝึกฝนที่ต่างกัน
เมื่อมีแก่นวรยุทธ์ ตันเถียนก็จะถูกสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง!
ทั่วทั้งหมู่บ้านแห่งนี้ ประกายจากสายฟ้า เสียงฟ้าคำราม และพายุฝนที่โหมกระหน่ำทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว นอกจากนี้แล้ว ห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ท้องทะเลดูปั่นป่วนมากกว่าเดิมจนก่อให้เกิดคลื่นยักษ์ที่ดูน่ากลัว
คลื่นยักษ์อันมหึมาที่สามารถกลืนกินหมู่บ้านนี้ได้ ดูเหมือนว่าอีกไม่นาน หมู่บ้านแห่งนี้คงได้จมอยู่ภายใต้คลื่นทะเลเป็นแน่
“พายุนี่มัน……”
เย่เฟิงรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย เพราะคำที่ธันเดอร์ หัวหน้าหน่วย NSA ได้กล่าวทิ้งไว้ยังคงดังก้องอยู่ในหัว
หรือว่ามันจะมีความเกี่ยวข้องกับอาจารย์? ในโลกเทวะนั้น สภาพอากาศไม่เคยเป็นปกติ เพราะใครก็ตามที่มีพรสวรรค์เหนือกว่าคนทั่วไปนั้น ย่อมสามารถพลิกฟ้าพลิกมหาสมุทรและเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศได้
และในตอนนี้ ผู้ที่ทำแบบนั้นในโลกนี้ได้ก็มีแต่ซูเฟยหยิ่ง……..
ชายหนุ่มนั่งยองลงข้างเด็กหนุ่มจากวังไท่จี๋ที่ไร้สติ ขณะยังคงขบคิดถึงสถานการณ์ในตอนนี้
ขณะเดียวกัน หลงหวางเอ๋อกำลังพยุงชูชูให้ลุกขึ้น ในเวลานี้ ชูชูดูกังวลเล็กน้อย ไม่เพียงร่างของเธอจะเปียกโชกเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยเศษฝุ่นเศษทราย นอกจากนี้ เธอยังไออย่างย่ำแย่เนื่องจากสถาพอากาศที่หนาวจัด
สถาพของชูชูดูเปราะบางและน่าสงสาร ขณะเดียวกัน มันก็กระตุ้นความปรารถนาของคนบางกลุ่มที่จ้องมองมาอย่างไว้วางตา ราวกับต้องการจะกลืนกินเธอลงไปในทีเดียว
“ให้ทำลายตันเถียนตัวเองใช่ไหม? ได้!”
หลงหวางเอ่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังหลงโม่หรันด้วยแววตาดื้อรั้น “รักษาคำพูดของแกด้วย”
จากนั้น เธอเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า สายฝนที่ตกลงมาอาบไล้ใบหน้าเนียนและละเอียดอ่อน เรือนผมอ่อนนุ่มที่เปียกโชกไหลลงมาบนไหล่ขาว ขณะที่กระโปรงยาวแนบชิดติดกับเรือนร่าง ท่ามกลางสายฝนนี้ หญิงสาวดูน่าดึงดูดอย่างจับใจ เมื่อรวมกับชูชูแล้ว มันทำให้สองสาวสวยกลายเป็นภาพทิวทัศน์อันแสนงดงาม
“แค่ก ……หวางเอ๋อ”
แม้ชูชูจะไออย่างต่อเนื่อง แต่เธอก็ต้องการจะเอ่ยเตือนหลงหวางเอ๋อ “จากนิสัยของเขา ถ้าเราทำลายตันเถียน น้ากลัวว่ามันจะทำให้เขาถูกดูหมิ่นจนไม่ยอมปล่อยพวกเธอไป……”
“ต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ ผู้ฝึกยุทธ์อันดับหนึ่งอย่างหลงโม่หรันไม่มีทางกลับคำพูดตัวเองหรอกค่ะ จริงไหม?”
หลงหวางเอ๋อเอ่ยขึ้นมาขณะมองไปยังหลงโม่หรันที่ยังคงถือกระบี่ไว้ในมือ ทันใดนั้น รอยยิ้มเย้ยยันก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าสวย
“หึ”
หลงโม่หรันเค้นเสียงโดยไม่กล่าวอะไรออกมา
ในที่สุดหลงหวางเอ๋อก็ทำใจได้
ในสถานการณ์ตอนนี้ หญิงสาวหวังเพียงแค่มันจะไม่กลับคำพูด หลังจากทำลายวรยุทธ์และจุดตันเถียนแล้ว เธอจะพาชูชูและเย่เฟิงไปจากที่นี่
เมื่อเห็นหลงหวางเอ๋อเหมือนจะเลือกตัดสินใจทำลายตันเถียนตัวเอง ผู้ฝึกยุทธ์นับร้อยที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ก็ส่ายหัวและลอบถอนหายใจ
ทั้งหมดนั้นเพราะหญิงสาวยังเด็กเกินไป เด็กเกินไปจริงๆ ให้ตายเถอะ!
เพื่อผู้ชายคนหนึ่ง เธอถึงกับยอมเสียสละชีวิตตัวเอง แบบนี้มันจะคุ้มค่าหรือไง? เพราะผลที่ตามมาจากการทำลายตันเถียนตัวเองนั้นร้ายแรงมาก! ไม่เพียงแค่วรยุทธ์ทั้งหมดจะถูกทำลายในชั่วพริบตา เธอจะไม่อาจฝึกวรยุทธ์ไปได้อีกในชั่วชีวิต ต่อให้ในอนาคตจะฝึกฝนร่างกายมากเพียงใด ก็ไม่สามารถพัฒนาได้เกินกว่าคนธรรมดาทั่วไป
แล้วก็สำหรับชายสวมหน้ากากโม่จิ่วเกิคนนั้น ถึงแม้อายุจะยังน้อยแต่กลับสามารถปลดปล่อยพลังชี่ภายในออกมาใช้นอกร่างกายได้ ซ้ำเขายังแสดงรังสีกระบี่อัศนีออกมาได้ ด้วยพรสวรรค์ระดับนี้ เขาจะยอมใช้ชีวิตอยู่กับหญิงสาวที่ไร้วรยุทธ์หรือไง?
หลงหวางเอ๋อหันหน้าไปมองเย่เฟิง
หญิงสาวแค่อยากได้ยินและเห็นความลังเลของเย่เฟิงที่คิดจะหยุดเธอ เพราะมันจะทำให้เธอรู้สึกพึงพอใจและทำมันโดยไม่ลังเลอีก
แต่เขากลับไม่ได้รับรู้ถึงความคิดของเธอ
หน้าอกของเย่เฟิงเปียกชุ่มไปด้วยเลือด ซ้ำบาดแผลของเขายังร้ายแรง ทำให้ดูเหมือนชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บสาหัส ในตอนนี้ เย่เฟิงหันมามองหลงหวางเอ๋อแล้วพยักหน้าพร้อมกับกล่าวอย่างหนักแน่นว่า
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ทอดทิ้งเธอ”
หลงหวางเอ๋อคิดอยู่ชั่วขณะจนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด หญิงสาวจึงกัดฟันและพยักหน้า จากนั้น เธอก้าวไปข้างหน้าและมาหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางระหว่างหลงโม่หรันและเย่เฟิง
มันค่อนข้างแน่นอนว่าหากเธอไม่ตัดสินใจในตอนนี้ พวกเธอทั้งหมดต้องตายอย่างแน่นอน ถึงเวลาแล้วที่เธอควรสู้เพื่ออิสระภาพ ต่อให้ต้องทำลายตันเถียนและทิ้งวรยุทธ์ทั้งหมดไปอย่างสมบูรณ์ ตรายใดที่เย่เฟิงยังคงยืนอยู่ข้างเธอ อนาคตข้างหน้าก็คงไม่เลวร้ายหรอก ใช่ไหม?
นอกจากนี้ หลงหวางเอ๋อยังเชื่ออย่างหมดใจว่าเย่เฟิงจะไม่ทิ้งเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
เสียงท้องฟ้าคำรามดังกึกก้อง หลงหวางเอ๋อที่ยืนอยู่กลางสายฝนจ้องมองไปที่พ่อของเธออย่างไม่วางตา หญิงสาวต้องการจะจดจำภาพในวันนี้ และสลักไว้ในหัวใจโดยไม่มีวันลบเลือน!
หลงโม่หรันมองกลับมาแต่ยังคงมีสายตาที่นิ่งเฉย ราวกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้านี้ไม่ใช่ลูกสาวของเขาแต่เป็นเพียงคนแปลกหน้า ในเวลานี้ ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหมดแทบกลั้นหายใจ แม้จะเปียกไปด้วยสายฝนที่โหมกระหน่ำ พวกเขาก็ยังคงจ้องมองอย่างไม่วางตาราวกับต้องการเป็นพยานในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยตาทั้งสองข้างของพวกเขาเอง
ไม่ว่าหญิงสาวคนนี้จะเลือกทางไหน มันก็จะทำให้เกิดคลื่นแห่งผลกระทบไปทั่วทั้งโลกยุทธภพอย่างแน่นอน
หลงหวางเอ๋อค่อยๆรวบรวมพลังชี่ภายในพร้อมกับหมุนเวียนมันไปทั่วร่าง หลังจากนั้น พลังชี่ทั้งหมดก็พุ่งเข้าสู่ท้องน้อยและรวมกันอยู่ที่จุดตันเถียน การทำลายตันเถียนของตัวเองนั้นเป็นกระบวนการที่เรียบง่ายมาก หญฺงสาวแค่ต้องรวบรวมพลังชี่ทั้งหมดไว้ที่จุดตันเถียน จากนั้นก็ระเบิดมันออกมา
เย่เฟิงเตรียมพร้อมอยู่ทุกเมื่อเพื่อจะใช้ทักษะกรงเล็บมังกรดึงตัวหลงหวางเอ๋อเข้ามา ถึงแม้เขาจะไม่หยุดการกระทำของเธอด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ใจของเขาก็อดที่จะรู้สึกกังวลไม่ได้
สถานการณ์ในตอนนี้ดำเนินไปข้างหน้าจนไม่อาจย้อนคืนได้แล้ว!
“อึก-”
หญิงสาวร้องครางอยู่ในลำคอ ตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอสั่นไหวพร้อมกับเลือดบางส่วนที่ไหลออกมาจากปาก
ใบหน้าอันงดงามซีดขาวลงไปในทันที แต่การแสดงออกทางสีหน้านั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่แยแส ภายใต้ฝนห่าใหญ่นี้ ร่างกายของเธอแทบจะพังทลายลงมา
“เธอถึงกับทำลายจุดตันเถียนตัวเองจริง!”
ผู้ฝึกยุทธ์โดยรอบต่างเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ!
ตั้งแต่แรกเริ่ม พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าหญิงสาวที่ชื่อหลงหวางเอ๋อคนนี้จะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะประเมินเธอต่ำไป สิ่งสำคัญคืออะไรเป็นเหตุผลเบื้องหลังที่ให้เธอเลือกที่จะทำแบบนี้
เพราะความรักงั้นรึ?
งี่เง่าสิ้นดี! ในสมัยนี้ ใครมันจะไปเชื่อมั่นในความรักอยู่อีก!
หลงโม่หรันที่เห็นดังนั้น สีหน้าก็พลันมืดครึ่มพร้อมกับเส้นเลือดที่ปูดโปนออกมาบนหน้าผากจนแทบจะระเบิด!
……………….
แปลโดย Solar Spark
