“อะไรที่ทำให้เจ้าถึงกล้าพูดกับพวกเราแบบนี้? ดูในสิ่งที่พวกเจ้าทำ!”

“มันเกือบ 2 เดือนแล้ว ตั้งแต่พวกเจ้าได้รับมอบหมายงาน แต่ทาสพวกนี้ยังไม่ได้สร้างแม้แต่ที่พักของพวกเขา”

“เจ้ามีเวลาและคนจำนวนมาก แต่เจ้ายังไม่ได้แม้แต่จะเริ่มสร้างเหมือง ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมาพวกเจ้าทำอะไรกันอยู่”

“ยังไม่ใช่แค่นั้น บอกข้ามาหน่อยว่า อาหารสำหรับพวกทาสอยู่ที่ไหน? อุปกรณ์สำหรับการสำรวจและทำเหมืองอยู่ที่ไหน? เจ้าเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไปถึง 2 เดือน”

ภายใต้แสงดาว จี้เซียกำลังขึ้นเสียงพูดไปทางชาย 2 คน ที่ดูท่าทางขี้เกียจและหยิ่งยโส

ชาย 2 คนสวมชุดเกราะเหล็กที่หาได้ยากมากในดินแดนทางใต้ จี้ฮ่าวได้ยินเสียงจี้เซีย เขาหยุดเดินและมองพวกเขาเงียบๆ เขาสัมผัสถึงพลังที่แข็งแกร่งจากดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวของพวกเขา ขณะที่จี้เซียตำหนิสีหน้าของพวกเขาดูไม่สะทกสะท้าน เหมือนพวกเขาไม่ได้สนใจอะไรที่จี้เซียพูด

“จี้เซีย เจ้าจะพูดอะไรก็ได้ตามต้องการ พวกเราส่งทาส 5000 คนมาให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเรา”
ชายทั้ง 2 คนหัวเราะเสียงดังและผิวปาก เหยี่ยว 2 ตัวกางปีกที่กว้างกว่าสิบฟุต ร่อนลงมาตรงหน้าพวกเขา พวกเขาโดดขึ้นไปบนหลังเหยี่ยวและบินขึ้นฟ้าไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปทางภูเขาทองคำทมิฬ

จี้เซียยกมือขึ้นด้วยความโกรธ แต่เขาก็หยุดมือเขาไว้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงชกหน้า 2 คนนั่นอย่างไม่ลังเล แต่ตอนนี้เขารู้ตัวว่าไม่มีสิทธิทำแบบนั้นได้

เจ้ากาปรากฏตัวและบินมาเกาะที่ไหล่ของจี้ฮ่าว จี้ฮ่าวเดินไปหาจี้เซียและมองดูเหยี่ยวบินห่างออกไปและพูดว่า

“ท่านพ่อ พวกเขาเป็นคนของจี้ซูหรอ ต้องการให้ข้าสอยมันล่วงลงมาไหม?”

เจ้าการ้อง กา กาเสียงดังและปล่อยเปลวไฟออกมาจากปากเล็กๆของมัน
ชิงหยิงปรากฏตัวมาอยู่ข้างจี้ฮ่าวอย่างเงียบๆ เขาหยิบลูกธนูออกมาและเริ่มเล็งธนูไปทางเหยี่ยว 2 ตัวนั้น

“ใช่แล้วฮ่าวเจ้าพูดถูก ยิงเจ้าพวกบ้านั่นลงมากันเถอะ แค่ลูกธนูดอกเดียวข้าสามารถสอยมันล่วงได้จากระยะนี้”

จี้เซียจับแขนของชิงหยิงและลูบไปที่หัวจี้ฮ่าวแล้วพูดพร้อมกับยิ้มว่า

“มันจริงอยู่ที่พวกเขาผิด ที่ไม่ทำหน้าที่ให้ดี แต่เราไม่มีสิทธิจะทำร้ายพวกเดียวกัน”

จี้ฮ่าวจ้องไปที่หน้าซีดๆของจี้เซีย ภาพในหัวของเขาก็ย้อนกับมา ภาพตอนที่จี้เซียใช้ร่างกายตัวเองมาเป็นโล่ปกป้องเขา จี้ฮ่าวไม่มีวันลืมภาพนั้นลง

“ก็ได้ ข้าจะไม่ทำอะไรพวกเขา ถ้าพวกเขาไม่มาทำกับพวกเราก่อน”
จี้ฮ่าวยิ้มให้จี้เซีย เขาหันหลังกลับและเริ่มเดินสำรวจหุบเขา

แสงดาวส่องสว่างทำให้ทัศนียภาพชัด จี้ฮ่าวกำลังเดินอยู่ที่กลางหุบเขา หุบเขาแห่งนี้ยาวกว่าสิบไมล์และกว้างหนึ่งไมล์ มีลำธารกว้างพันฟุต กำลังไหลผ่านกลางหุบเขา ที่ข้างลำธารมีเศษทองและหยก น้ำในลำธารหนาวเย็นมาก ถึงแม้จี้ฮ่าวจะอยู่ห่างกว่า 500 เมตร แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นที่ส่งมา จี้ฮ่าวได้ยินเสียงน้ำจากลำธารที่กำลังชำระล้างเศษทองและหยก

“ช่างเป็นเหมืองที่สุดยอดอะไรแบบนี้” จี้ฮ่าวพูด

“มันใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากที่เรามาถึงแม่ของเจ้าได้เริ่มสำรวจไปบ้างแล้ว นางพบแหล่งแร่ที่ถูกฝังอยู่ใต้ดินไม่ลึกมาก มันง่ายที่จะขุดมันขึ้นมา พวกเราสามารถขุดทองแสนชิ้นและหยกหมื่นชิ้นจากเหมืองนี้ได้อย่างสบาย”
จี้เซียขมวดคิ้มและพูดต่อ

“คนพวกนั้นส่งทาสมาให้เรา 5000 คน แต่ไม่ส่งอะไรอย่างอื่นมาเลย”

มีเสียงเคาะและเสียงทุบดังอยู่ทั่วทั้งหุบเขา ทาสนับพันกำลังสร้างที่พักของพวกเขาพร้อมกับร้องเพลง บนหน้าผา นักรบเผ่ากาอัคคีนับ 10 กำลังทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างหอสังเกตการณ์ เถาวัลย์ถูกส่งลงมาจากหน้าผาเพื่อดึงท่อนซุงขึ้นไป
ใกล้ๆทางเข้าของหุบเขา นักรบกลุ่มหนึ่งกำลังคุมทาสให้สร้างกำแพง มันถูกสร้างจากท่อนซุงและใช้อิฐกับหินในการอุดลอยต่อ กำแพงนี้น่าจะแข็งแรงพอที่จะป้องกันการบุกรุกจากสัตว์ป่าได้

หุบเขาสายน้ำเย็นอยู่บริเวณตอนเหนือของชายแดนเผ่ากาอัคคี หุบเขาถูกห้อมล้อมไปด้วยป่า ในป่ารอบๆหุบเขามีสัตว์ดุร้ายจำนวนมากอาศัยอยู่ มันอาจจะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นถ้าหากพวกเขาไม่รีบสร้างกำแพงโดยเร็ว

ชิงฟูเดินมาพร้อมกับนักรบจำนวนหนึ่ง นางยิ้มเมื่อเห็นจี้ฮ่าวและลูบไปที่หัวเขาอย่างอ่อนโยน ชิงฟูยื่นหยกแดงขนาดเท่าฝ่ามือให้จี้เซียดูและพูดว่า

“เซีย เหมืองนี้ไม่ใช่มีแค่ทองและหยกธรรมดา ข้าขอให้นักรบช่วยกันขุดลงไปลึกๆและเราพบนี่เข้า”

จี้ฮ่าวมองดูหยกแดงด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันมีลักษณะโปร่งใสและมีความร้อนสะสมอยู่ มันดูเหมือนมีของเหลวบางอย่างไหลอยู่ข้างใน ภายใต้แสงดาวหยกแดงกำลังส่องแสงเป็นประกาย

“ฮืมม? หยกอัคคีรึนี่? นี่เป็นของล้ำค่าที่สามารถเพิ่มพลังของนักเวทย์ขั้นสูงที่เชี่ยวชาญด้านเวทย์ไฟได้ และมันยังเป็นวัตถุดิบสำหรับทำเครื่องมือเวทย์มนตร์หลายชนิด”
จี้เซียพูด

“ถ้าพวกเราส่งมันไปให้เผ่าเป็นเครื่องบรรณาการละก็ เพียงแค่หยกอัคคี 1 ชิ้นก็มีค่ามากกว่าหยกหรือทองนับพันชิ้น”

“พวกเราต้องบอกให้พวกนักบวชอาวุโสรู้ว่าเราพบ’หยกอัคคี’ที่นี่ให้เร็วที่สุดและต้องบอกให้พวกเขาส่งนักรบมาป้องกันที่นี่เพิ่มขึ้น! แล้วเซี่ย ท่านต้องเริ่มออกล่ากับหยิงหลังพระอาทิตย์ขึ้น คนจากเขาแห่งน้ำพุไม่ส่งอาหารมาให้ทาสของเราเลย” จี้ฟูพูด

จี้ฮ่าวหยิบหยกอัคคีมาจากมือจี้เซียและส่งพลังวิญญาณของเขาเข้าไปในหยก ทันใดนั้นเขาก็เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลไหลกลับมาสู่ตัวเขาผ่านฝ่ามือ เขารู้สึกเหมือนจมอยู่ในลาวาและเกือบจะกรีดร้องออกมา

จี้ฮ่าวประหลาดใจอย่างมาก หยกแดงชิ้นนี้ไม่ใช่ ‘หยกอัคคี’ มันถูกเรียกว่า’ผลึกแก้วอัคคี’ ในชาติก่อนจี้ฮ่าวเห็นนักรบนับร้อยต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงของสิ่งนี้ ในตอนที่เขาเห็นมัน มันมีขนาดเพียงแค่ 1% ของก้อนที่เขากำลังถืออยู่ในขณะนี้ นี่เป็นของล้ำค่าอย่างไม่ต้องสงสัย หุบเขาสายน้ำเย็นเป็นขุมสมบัติที่วิเศษยิ่ง

ไม่ว่าใครเป็นผู้คุ้มกันเหมืองแห่งนี้สมควรได้รับสิ่งตอบแทนและคำขอบคุณจากเผ่า แต่จี้ซูจะยินดีกับผลงานของจี้เซียในครั้งนี้หรือไม่?