พิธีบูชาของเผ่ากาอัคคีดำเนินมาถึงบทสรุป มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เหล่านักบวชรู้สึกไม่สบายใจ ก็คือระหว่างงานพิธีไม่มีใครได้รับของขวัญจากบรรพชนเลย โดยปรกติถ้าเผ่าไหนไม่ได้รับการปกป้องจากบรรพชนของพวกเขา มันจะมีสิ่งร้ายๆตามมา

บริเวณที่ตั้งแค้มป์ของจี้ซู มีคนนับสิบกำลังนั่งฉลองกันอยู่รอบกองไฟ กินเนื้อและดื่มสุรากันอย่างสบายใจ

เจียงโบนั่งอยู่ตรงกลาง เขาถือจอกสุราด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ข้างๆเจียงโบมีผู้ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ เจียงโบและชายวัยกลางคนกำลังนั่งดื่มฉลองกันอยู่ จี้ฮ่าวกำลังจ้องมองพวกเขาผ่านดวงตาของอีกาสอดแนม

หลังจากนั้นชายวัยกลางคนก็หายใจเข้าลึก เอามือลูบเคราของเขาและพูด “เมื่อ10ปีก่อนที่งานพิธี ข้าแพ้การต่อสู้กับจี้หยุ่ง ซึ่งเป็นพ่อของจี้เซีย ทำให้ข้าไม่เคยได้ตำแหน่งหัวหน้า”

“แต่ตอนนี้” เขายักไหล่และพูดต่อ

“จี้หยุ่งก็จากไปนานแล้ว แต่ข้าจี้ฮวนยังมีชีวิตอยู่ และลูกชายข้าจี้ซูก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้า”

มีผู้หญิงรูปร่างเซ็กซีสวมกระโปรงทำจากหนัง มารินสุราให้จี้ฮวน จี้ฮวนจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นและเอามือลูบขาของนาง

เจียงโบเริ่มพูดอย่างช้าๆ

“ตอนนี้จี้ซูได้กลายเป็นหัวหน้านักรบ บางอย่างที่เมื่อก่อนเราไม่สามารถทำได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างจะง่ายขึ้น ฮาฮ่า ข้ารู้สึกว่ามีอนาคตที่สดใสรอพวกเราอยู่”

จี้ซูนั่งถัดจากจี้ฮวน ในมือเขาถือขวานหยกสีแดง มันยาวกว่า 3 ฟุต มีลวดลายรูปอีกาทองสามขาอยู่รอบๆพระอาทิตย์ และเหมือนจะไม่มีไรพิเศษไปมากกว่านั้น มันไม่มีวงเวทย์หรือสัญลักษณ์อะไร มันไม่ใช่เครื่องมือเวทย์
ขวานนั่นคือ ‘ขวานกาอัคคี’ เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจสูงสุดในการสั่งนักรบของเผ่ากาอัคคี ด้วยขวานเล่มนี้จี้ซูจะสามารถสั่งนักรบทั้งหมดในเผ่ารวมถึงเผ่าย่อยทั้งหมด

เผ่ากาอัคคีนั้นมีกำลังรบที่ยิ่งใหญ่และทรงพลัง ยังไม่ต้องพูดถึงพวกนักรบ แค่อีกาอัคคีที่มีพลังเทียบเท่านักรบขั้นสูง นับพันตัวก็สามารถทำลายเผ่าเล็กได้อย่างสบาย

จี้ซูจ้องไปที่ขวานและพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่

“ข้าต้องสละลูกชายของตัวเองเพื่อสิ่งนี้”

เขาเก็บจี้หวู่ไว้ในใจ เขานึกถึงตอนที่จี้หวู่ต้องตายด้วยมือของเขามันช่างเจ็บปวดใจ เขาฆ่าลูกชายแท้ๆของเขาเพื่ออำนาจ

จี้ฮวนดื่มเหล้าอึกใหญ่ และหยิบขวานมาจากมือของจี้ซู เขาลูบมันอย่างระมัดระวังด้วยสีหน้าโลภและเลือดเย็น

“มันก็แค่ลูกชายหนึ่งคน ข้ามีลูกชาย 7 คน เจ้าและพี่น้องของเจ้า เจ้าก็แค่มีลูกอีกคน” จี้ฮวนพูดอย่างเลือดเย็น

“นั่นถูกต้องแล้ว จี้ซู” เจียงโบจ้องไปที่ขวานและพูดต่อ

“หลังจากที่ข้ากลับไปเผ่านกกระเรียน ข้าจะส่งหญิงงามมาให้เจ้า เจ้ายังหนุ่มยังแน่น เจ้าจะมีลูกอีกกี่คนก็ได้ตามต้องการ”

จี้ซูนั่งเงียบและจ้องไปที่กองไฟอย่างหมดอะไรตายอยาก

เจียงโบพูดต่อ

“แต่เจียงเหยาอาจจะไม่พอใจ นางคงไม่ต้องการให้เจ้ามีผู้หญิงอื่น แต่ข้าจะคุยกับนางให้เองแล้วนางจะเข้าใจ”

เจียงเหยาอยู่ในเต็นท์โดยไม่พูดอะไร ใบหน้าของนางซีดมาก นางจ้องมาที่เจียงโบและพูด

“ข้าจะไม่มีว่าอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่จี้เซีย ชิงฟูและจี้ฮ่าว พวกมันต้องตายทั้งหมด เพื่อแก้แค้นให้ลูกชายของข้า”

จี้ฮวนและจี้ซูมองหน้ากันแล้วไม่พูดอะไร เจียงโบขมวดคิ้วและพูดว่า

“เรื่องนี้เราคุยกันแล้ว พวกเรายังฆ่าพวกเขาตอนนี้ไม่ได้ เจ้าก็น่าจะเห็นพวกนักบวชพวกนั้น มันยังค่อยจับตามองพวกเรา”

“ถ้าพวกเจ้าไม่แก้แค้นให้จี้หวู่ ข้าจะบอกทุกคนว่าพวกเจ้าวางแผนจะทำอะไรกัน” เจียงเหยาขึ้นเสียง

“เจ้าไม่กล้าหรอก!” เจียงโบชี้หน้าเจียงเหยา

“ลองดูไหมล่ะ” เจียงเหยาเชิดหน้าขึ้น จ้องไปที่พ่อของนาง

“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าปลุกพลังสายเลือดนกกระเรียนในตัวจี้หวู่คงไม่เป็นแบบนี้” เจียงโบขึ้นเสียงตำหนิเจียงเหยาอย่างหนัก

“พลังสายเลือดนกกระเรียนแข็งแกร่งกว่ากาอัคคี ข้าแค่ต้องการให้ลูกชายแข็งแกร่งขึ้น ข้าผิดตรงไหน? ข้าต้องการให้จี้หวู่เอาชนะไอ้เด็กเหลือขอลูกของชิงฟู ข้าผิดด้วยหรอ?” เจียงเหยาพูดขัดเจียงโบ

เจียงโบจ้องที่เจียงเหยาอย่างโกรธจัด

“เจ้าไม่ควรทำมันก่อนจะเริ่มงานพิธี เจ้าไม่ควรให้ไอ้แก่พวกนั้นรู้ว่าเขามีพลังสายเลือดนกกระเรียน ในดินแดนทางใต้ไม่มีใครยอมรับเด็กที่ปลดปล่อยพลังสายเลือดอื่น เจ้าก็น่าจะรู้ เจ้าทำแผนของเราพังหมด”

เจียงเหยาจ้องเจียงโบนางกัดฟันของนาง “แต่ตอนนี้จี้ซูก็เป็นหัวหน้านักรบ แม้แต่จี้คุยหรือนักบวชคนอื่นๆก็ไม่สามารถเปลี่ยนเรื่องนี้ได้ ไม่ว่าจะยังไงข้าต้องการให้พวกมันตาย โดยเฉพาะไอ้เด็กจี้ฮ่าว!”

จี้ซูถือจอกสุราในมือของเขา เขาค่อยๆดื่มมันช้าและพูดอย่างนุ่มนวลว่า

“ข้าจะจัดการเรื่องนี้เร็วๆนี้ เจียงเหยาเจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”

“ไม่ต้องทำอะไร? ข้าไม่ต้องการรอเฉยๆ!” เจียงเหยาหน้าซีดมาก นางพยายามจะพูดต่อ แต่เจียงโบเข้ามาตบหน้านางซะก่อน เจียงเหยาล้มลงบนพื้นเลือดกบปากและร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เจียงโบมองลงไปที่นาง

“เจ้านึกว่าเจ้าฉลาด? เจ้าส่งนางเด็กเจียงเสวียนั่นไปที่บ้านจี้เซีย เจ้าไม่คิดเลยหรือว่าถ้าเจียงเสวียถูกจี้ฮ่าวฆ่าตาย?”

เจียงเหยายังเชิดหน้าขึ้นและพูดว่า

“พวกกาอัคคีไม่มีทางกล้าต่อกรกับนกกระเรียน พวกสามารถกวาดล้างพวกมันได้ถ้าพวกเราต้องการ!”

จี้ซูหันหน้าหนีเมื่อได้ยินที่เจียงเหยาพูด จี้ฮวนพยายามจะพูดบางอย่างแต่เขาเปลี่ยนใจ พวกเขาเข้าใจว่าเจียงเหยานั้นไร้เหตุผล นักรบกาอัคคีคนอื่นทำหน้าบูดบึง ถ้าเจียงโบไม่อยู่ตรงนี้ พวกเขาคงจะสับเจียงเหยาเป็นชิ้นไปแล้ว

จี้ซูจ้องไปที่เจียงเหยาและถอนหายใจ

“ข้าขอเวลา 2-3 วัน ข้าจะส่งจี้เซียออกจากภูเขาสีทองทมิฬเพื่อไปทำงานที่อื่น”

“และเมื่อจี้เซียออกจากภูเขาทองทมิฬเมื่อไหร่พวกเราจะหาวิธีจัดการเขา”