เป็นเวลาสัปดาห์หนึ่งแล้วตั้งแต่ตอนนั้น
“ถ้าเธอใส่ส่วนผสมลงในรูปสามเหลี่ยมที่วาดอยู่ตรงกลางของวงเวทย์และใส่พลังเวทย์เข้าไป—“
และเหมือนเคยมีศาสตราจารย์ยืนอยู่หน้ากระดานดำและได้พูดอธิบายเกี่ยวกับเวทมนต์
ธีโอดอร์เคยเรียนเรื่องนี้แล้วเมื่อสามปีที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจที่จะจดอะไรลงไป เขาเอาแต่นั่งนึกบทสนทนาที่ได้คุยกับวินซ์ในวันนั้น
ความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจระหว่างเขาและศาสตราจารย์วินซ์ แต่กิจวัตรประจำวันของธีโอก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย เขายังคงนั่งเรียนในชั้นเรียน และคอยให้อาหาร ความตะกละ ในห้องสมุด
อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก
-หลังจากนี้ ช่วยส่งรายชื่อหนังสือในห้องสมุดที่ถูกกินไปมาให้ฉันด้วย
แท้จริงแล้ววินซ์เป็นศาสตราจารย์ที่ สถาบันเบอร์เก้นแห่งนี้ และฐานะของเขานั้นแตกต่างไปจากธีโอดอร์ที่เป็นนักเรียนซ้ำชั้น มันจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยสำหรับวินซ์ ที่จะหาหนังสือมาเสริมในห้องสมุด
และเขาไม่แม้จะมีปัญหาในเรื่องของการเงิน แม้เขาจะซื้อหนังสือทั้งห้องสมุดก็ยังได้ ในฐานะผู้เชี่ยวชาญขั้น 5 เขาเป็นจอมเวทย์อาวุโส
และใบหน้าของวินซ์นั้นได้บิดเบี้ยวทันทีเมื่อเขาได้ยินว่า ธีโอดอร์ ไปค้าขายกับพ่อค้าตลาดมืด
-….ฉันไม่ปฏิเสธว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเธอ แต่ตลาดมืดนั้นเป็นสถานที่ที่อันตรายกว่าที่เธอคิด ฉันขอแนะนำไม่ให้เธอไปที่นั่นอีก
-แม้ว่าผมจะใช้ Geass Scroll ?
–ใช่ Geass Scroll เป็นเพียงแค่คำสาบานระหว่างเธอกับพ่อค้าคนนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะถูกจับในสถานที่อื่น โลกนั้นมันดำมืดกว่าที่คนธรรมดาจะรู้จักและพ่อค้าตลาดมืดนั้นอยู่เพียงแค่หน้าทางเข้าเท่านั้น
ศาสตราจารย์วินซ์พูดอย่างจริงจัง มันเป็นใบหน้าของชายคนหนึ่งที่มองไปในความมืดอย่างเคร่งเครียดและได้สัมผัสกับโลกอันแสนบ้าคลั่งนั่นมาแล้ว เมื่อธีโอดอร์ได้เห็น เขาสามารถทำได้เพียงอย่างเดียวคือพยักหน้าอย่างเงียบๆและยอมรับฟัง
‘ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องไปหาพ่อค้าตลาดมืดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว’
ถ้าเขาต้องการอุปกรณ์เวทมนต์เพื่อเพิ่มพลังเวทย์ของเขา เขาก็สามารถทำอะไรต่างๆได้ด้วยความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์วินซ์ ราคาของอุปกรณ์เวทย์นั้นสูงมากก็จริง แต่เมื่อเทียบกับน้ำยาเพิ่มพลังเวทย์แล้วละก็มันถูกไปเลย
นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ธีโอมองข้อมูลภาพในหัวอีกครั้ง
[เวทย์โบราณ “ความตะกละ” / ระดับ E]
[หนึ่งในผนึกที่ผนึกอำนาจของ ความตะกละ ได้ถูกปลดแล้ว จากนี้ไป ความตะกละ สามารถบันทึก คาถาเวทย์ได้เล็กน้อยและสามารถร่ายเวทย์ออกมาได้อย่างอิสระ ความสามารถนี้สามารถบันทึกเวทย์เพิ่มได้ขึ้นอยู่กับพลังเวทย์ เจ้าของคนก่อนเรียกความสามารถนี้ว่า ‘การจดจำ’ ในฐานะเจ้าของคนปัจจุบันคุณสามารถเปลี่ยนชื่อได้หากต้องการ
*ยังไม่สมบูรณ์ . ความสามารถส่วนใหญ่ถูกผนึกอยู่
*วันละครั้งจะตื่นขึ้นมาเพื่อบรรเทาความหิว
*หลังจากที่บรรเทาความหิวแล้ว จะถามคำถามได้1ข้อ
*ความสามารถที่กินไปจะมอบให้กับเจ้าของ
*สกัดแก่นแท้จากหนังสือหรือสิ่งของต่างๆที่กินไป ยิ่งเจ้าของมีความเข้าใจมากเท่าไรยิ่งมีประสิทธิภาพ
*ดูดซับพลังเวทย์บางส่วนจากของที่มีพลังเวทย์
*ความสามารถ จดจำ ได้ถูกปลดล็อคแล้ว]
การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเมื่อเขากิน ‘เปลวเพลิงคำราม’เข้าไปในห้องของศาสตราจารย์วินซ์
ปริมาณเวทมนต์เพิ่มขึ้นจากจุดเริ่มต้นของผู้ใช้เวทย์ขั้น3 ไปถึงขั้นกลาง และได้ปลดผนึกความสามารถของความตะกละ
‘เวทมนต์สามารถบันทึกและใช้ได้อย่างอิสระ….?! นี่เป็นความสามารถที่หาได้ยากแม้จะเป็นอุปกรณ์เวทย์ระดับสูงก็ตาม!’
ที่ธีโอ ตกใจนั้นไม่ใช่เรื่องผิดเลย
แม้กระทั่ง ‘เปลวเพลิงคำราม’ ของตระกูลคาร์เตอร์ยังเป็นเพียงอุปกรณ์เวทย์ขั้นกลาง อุปกรณ์เวทย์ขั้นสูงนั้นไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวหรือบุคคลนั้นสามารถมีได้ มันเป็นของที่ต้องส่งไปยังส่วนกลางและได้รับการกำหนดให้เป็นสมบัติของอาณาจักรนั้นๆ
เพียงแค่ความสามารถ ‘จดจำ’ นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะได้รับการพิจารณาให้เป็นสมบัติของอาณาจักร อย่างไรก็ตาม ธีโอ ได้รับความสามารถนี้โดยแค่การให้อาหาร ความตะกละ
‘สามารถบันทึกได้เพียงแค่สามคาถา แต่….คำอธิบายนี้หมายความว่าสามารถมีได้มากขึ้น’
เนื่องจากเขาเป็นผู้ใช้เวทย์ขั้น3 เขามีวงกลมอยู่สามวง การคำนวณง่ายๆก็คือ คาถา1บทต่อวงกลม1วง
ขณะที่เขากำลังนั่งคิดอยู่นั้น….
กริ้ง -! เสียงบอกเลิกคาบเรียน
ผู้ที่กำลังพูดไร้สาระอยู่หน้ากระดานดำนั้นเงียบลงและเก็บชอล์กลงในกล่อง เขาคือศาสตราจารย์ที่ได้รับความอัปยศอดสูเนื่องจาก’Full Moon Bead’ นั่นเอง ศาสตราจารย์ เบอร์นาร์ด ออกจากห้องเรียนไปโดยไม่แม้แต่จะเหล่ตามองมาทางธีโอเลย
‘ฟิ้ว คนที่น่าเวทนา’
ธีโอคิดในขณะที่เขาจ้องมองที่หลังศาสตราจารย์ที่เดินออกไปก่อนที่จะลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาถอนหายใจและเดินออกจากห้องเรียนไป ถึงเวลาแล้วที่ต้องให้อาหาร ความตะกละ
ธีโอเดินมาหยุดที่ห้องสมุด และหยิบหนังสือออกไปโดยอย่างง่ายดาย เมื่อเขามีการรับรองจากศาสตราจารย์วินซ์ ปกตินั้นเขาจะแอบหยิบออกไปทีละสองสามเล่มใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา
จากนั้น เขาก็เดินไปที่ห้องของศาสตราจารย์วินซ์ตามปกติ ไม่นานเขาก็มาถึง ธีโอเคาะประตูหน้าห้องอย่างสุภาพ
“ศาสตราจารย์ ผม ธีโอดอร์”
–เข้ามาสิ
เขาเปิดประตูทันทีที่ได้รับอนุญาติ หลังจากการคุยกันเมื่อสัปดาห์ก่อน เขาก็มาห้องศาสตราจารย์วินซ์ได้อย่างปกติ ไม่มีอะไรต้องกดดันอีกต่อไป และเช่นเคยเมื่อเข้ามา ก็มีกลิ่นกาแฟอันแสนคุ้นเคยและศาสตราจารย์วินซ์ก็จะถูกบดบังด้วยกองเอกสารของเขา
‘หะ?’
ธีโอมองไปรอบๆ เขารู้สึกแปลกๆ เขามองไปรอบๆหาสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแตกต่างไปจากปกติและได้ตระหนักถึงความแตกต่างในทันที
“ศาสตราจารย์ คุณได้ทำความสะอาดงั้นหรอ?”
สาเหตุที่ ธีโอนั้นรู้สึกแปลกๆ ก็คือ ห้องของศาสตราจารย์วินซ์นั้นสะอาดอย่างมาก หนังสือที่เคยกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องได้ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ
วินซ์ หัวเราะเบาๆและตอบธีโอว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้น แต่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง ดังนั้น วันนี้การพูดคุยของเราอาจจะน้อยลง”
“ครับ? อะไรงั้นหรอ….?”
“นั่งลงสิ”
ธีโอนั่งลงบนเก้าอี้ วินซ์ดึงกระดาษออกมาจากลิ้นชักของเขา มันเป็นกระดาษสองแผ่น จากนั้นเขาก็ส่งมันให้กับธีโอ
ธีโอ มองลงมาที่กระดาษ ข้อความไม่กี่คำบนหัวกระดาษนั้น ทำให้เขาเบิกตากว้าง
“ราชอาณาจักร เมลเทอร์…..การประลองเวทมนต์ครั้งที่ 126!” เขาอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ
อาณาจักร เมลเทอร์ นั้นมีชื่อเสียงด้านเวทมนต์มาก มีจอมเวทย์ที่มีชื่อเสียงมากมายในอาณาจักรนี้
การประลองเวทมนต์นั้นจะจัดขึ้นทุกปีในเมืองหลวง มันได้ดึงดูดนักเวทย์จากทุกอาณาจักรในทวีปให้มาเข้าร่วม นักเวทย์จากราชอาณาจักรและนักเวทย์ต่างถิ่นมากมายจะไปรวมตัวกันที่เมือง Mana-vil ซึ่งเป็นเมืองหลวงของ เมลเทอร์ มีคนมากมายอยากจะเข้าร่วมงานประลองนี้ อย่างไรก็ตามไม่ใช่ว่าใครจะสามารถเข้าร่วมงานประลองนี้ได้
กระดาษแผ่นหนึ่งที่ศาสตราจารย์วินซ์ให้เขามา เป็นจดหมายเชิญให้วินซ์เข้าประลองเวทมนต์ แม้ว่า ธีโอดอร์ จะเป็นนักเรียนแต่เขารู้คุณค่าของคำเชิญนี้ดี
“ศาสตราจารย์ คุณได้รับเชิญให้ไปงานประลองเวทมนต์?”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันได้รับมันทุกปี”
ตรงกันข้ามกับธีโอที่กำลังตื่นเต้น วินซ์กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสงบ
จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้วเขานั้นยุ่งกับงานวิจัยของเขาจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำเชิญนี้ เขายังวางแผนที่จะไม่ไปในปีนี้อีกเช่นกันเพื่อให้ความสำคัญกับงานวิจัยของเขา แต่สถานการณ์นั้นเปลี่ยนไป
เขาถามด้วยท่าทางสบายๆ “เธอรู้ไหม ทำไมฉันถึงให้เธอได้ดูคำเชิญนี้”
ธีโอมองไปที่วินซ์ด้วยความคาดหวัง
“เธอน่าจะเดาได้ ข้อความนั้นระบุไว้ว่าฉันสามารถเข้าร่วมงานได้และสามารถพาผู้ติดตามไปได้1คน โดยปกติฉันจะทิ้งมันลงขยะ แต่…”
ดวงตาของธีโอเปล่งประกายไปด้วยความหวัง วินซ์หัวเราะออกมา
“เป็นยังไงบ้าง? เธอต้องการไปที่สำนักงานใหญ่เวทมนต์กับฉันไหม?”
และมันเป็นคำตอบที่แน่นอนอยู่แล้ว
ปล.เอาแล้วออกนอกสถาบันกันแล้ว เริ่มมันส์
